O Piaget επιχείρησε να καθορίσει τα κριτήρια τα οποία χρησιμοποιεί το παιδί σε κάθε ηλικία για να κρίνει την ηθικότητα μιας πράξης. Εξέτασε κυρίως το είδος της ηθικότητας που διαθέτει το παιδί σε κάθε ηλικία, και όχι το πόσο ηθικό είναι και ποιους ηθικούς κανόνες γνωρίζει.

Η υπεράναλυση φέρνει δυστυχία. Παγιδευμένος στο κεφάλι σου, μπορεί να βασανίζεις τον εαυτό σου για ώρες και μερικές φορές για μέρες.

«Μην αφήνεις τη φωτιά σου να σβήσει, σπίθα-σπίθα αναντικατάστατη στους ανέλπιδους βούρκους του όχι εντελώς, του όχι ακόμα, του καθόλου. Μην αφήνεις τον ήρωα μέσα στην ψυχή σου να χάνεται στη μοναχική απογοήτευση για τη ζωή που άξιζες και ποτέ δεν κατόρθωσες να πλησιάσεις.

Η ερώτηση είναι ρητορική και το άρθρο θα μπορούσε να τελειώσει με την μονολεκτική απάντηση του «όχι». Καμία σχέση, αν θέλει  να προσδιορίζεται ως υγιής, δεν εμπεριέχει το «πρέπει» μέσα της. Το «θέλω» είναι προαπαιτούμενο να είναι πρωταγωνιστής. Όμως τι συμβαίνει γύρω μας και τόσες σχέσεις στηρίζονται στο «πρέπει»;

Ο σύγχρονος κόσμος ολοένα και απομακρύνεται από τον αλτρουισμό. Ο ανταγωνιστικός εγωκεντρισμός, που χαρακτηρίζει τους καιρούς μας, αρχίζει να μας καθιστά σταδιακά ουσιαστικά μόνους.

Η επικαιρότητα (πόλεμος, πανδημία, διχασμός, βιασμοί, γυναικοκτονίες, κτλ.), με τελευταία την υπόθεση της Πάτρας, υπήρξε μάρτυρας σταθερά επαναλαμβανόμενων καταστάσεων που απεικονίζουν την έξαρση ενός συναισθηματικού παραλογισμού, ο οποίος από το πρωτογενές κοινωνικό σώμα της οικογένειας εκτείνεται στην ευρύτερη κοινωνία και στην κοινωνική ζωή γενικότερα.

To say 'I love you' you must first know how to say the 'I' - Ayn Rand

Στη κορυφαία του νουβέλα «Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς», ο Τολστόι αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο τη ζωή ενός ζωντανού-νεκρού, που όταν ο θάνατος του χτυπάει την πόρτα, ο Ιβάν Ίλιτς ο ήρωας της ιστορίας, τότε και μόνο τότε παίρνει το μονοπάτι που οδηγεί στην αληθινή ζωή.

«Ταπεινοφροσύνη είναι η γνώση του εαυτού όπως ακριβώς είναι». Αυτή η πρόταση αποτελεί παράφραση από ένα μεσαιωνικό βιβλίο που γράφτηκε από κάποιον ανώνυμο μοναχό του 14ου αιώνα, με τον τίτλο The Cloud of Unknowing (Το σύννεφο του να μην ξέρεις). Είναι βαθιά λόγια και πολύ σημαντικά για την αναζήτηση της αυτογνωσίας.

Οι εγωιστές, οι ψυχροί και οι επιθετικοί άνθρωποι, που χειραγωγούν τους άλλους, δεν έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να διακριθούν σε βάρος των ευγενικών ανθρώπων στους χώρους εργασίας, παρά την ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι να το είναι κανείς καλός, αναπόφευκτα θα τον «πατήσουν» και θα τον προσπεράσουν.

Δεν ξέρω κανένα παραμύθι. Κανένα από τα χαμένα αγόρια δεν ξέρει παραμύθια, είπε ο Πήτερ.
Τι φρικτό !, είπε η Γουέντι.
Ξέρεις γιατί τα χελιδόνια χτίζουν τις φωλιές τους στις μαρκίζες των σπιτιών;… Για να ακούνε τα παραμύθια.
J.M. Barrie, Πίτερ Παν ή το παιδί που αρνιόταν να μεγαλώσει.

Μερικές φορές είναι δύσκολο να αποφύγει κανείς αρνητικές ή τοξικές όπως συνηθίζεται να λέγεται συμπεριφορές. Αν αφεθεί κανείς σε αυτές σίγουρα θα τον επηρεάσουν αρνητικά, θα αυξηθεί το άγχος και το "χάος" στην καθημερινότητα του και θα αλλάξει η χαρά στην καθημερινότητα σε μεγάλο βαθμό.

Τι έιναι αυτό που το λένε αγάπη…  Οι άνθρωποι όσοι διαφορετικοί και να είμαστε έχουμε περίπου κοινές ανάγκες. Μια από τις ισχυρότερες υπαρξιακές ανάγκες μέσα μας, είναι η ανάγκη για αγάπη, η ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε άνευ όρων, η ανάγκη για συνένωση, όσο και αν αυτό πολλές φορές το κρύβουμε ακόμα και από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Όλοι γνωρίζουμε την έννοια του τοξικού ανθρώπου. Τι γίνεται όμως όταν έχουμε στο περιβάλλον μας έναν τέτοιο άνθρωπο; Οι τοξικοί άνθρωποι όταν βρίσκονται δίπλα σου, ρουφάνε την ενέργεια σου και σε καταπιέζουν αφόρητα. Σε μια τέτοια σχέση κυριαρχεί ο εγωκεντρισμός, ο απόλυτος έλεγχος και η ανασφάλεια.