Είναι VS Φαίνεσθαι

Ακρόαση άρθρου......

Ο ρόλος της εξωτερικής μορφής διαφαίνεται σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής μας ζωής και σε όλες τις ηλικίες. Όμορφες, καλοσχηματισμένες, αδύνατες φιγούρες προβάλλονται κατά κόρον από τα media ως πρότυπα προς μίμηση, ενσαρκώνοντας τη σύγχρονη ευτυχία και την επιτυχία.

Με αυτές ως γνώμονα, κρίνουμε τους γύρω μας και εκείνους, τους λοιπούς, που δεν πληρούν τις ίδιες προδιαγραφές (πχ άτομα χαμηλού αναστήματος, με σωματικές αναπηρίες ή με παραπανίσια κιλά) τους αντιμετωπίζουμε με ενδόμυχο ή και έκδηλο ρατσισμό. Ακόμα και τους πολιτικούς, χωρίς να ενδιαφερόμαστε για το πολιτικό τους εκτόπισμα, τις πράξεις ή τα φραστικά τους ατοπήματα. Αναρωτηθήκαμε, όμως, ποτέ μήπως τελικά το «είναι» του άλλου δεν αντιστοιχεί με το «φαίνεσθαι»; 

Παντού σήμερα, κυριαρχεί η εικόνα του καλλίγραμμου, αρτιμελούς και συνήθως ικανοποιητικού αναστήματος σώματος. «Ο τέλειος άνδρας, ο άνδρας σωστός» (που λέει και το άσμα) είναι ψηλός, όμορφος, καλογυμνασμένος, μορφωμένος, με λεφτά, που ποτέ φυσικά δεν κλαίει. Η  πραγματική γυναίκα, απ’ την άλλη, το «γνήσιο θηλυκό»  είναι λεπτή, φινετσάτη, μοντέρνα, chick και sexy και πάντα περιποιημένη, στο σπίτι, στο κρεβάτι, μόλις ανοίξει το μάτι, στο δρόμο, στο μανάβη, στον μπακάλη. Το παιδί άριστο στο σχολείο και σε όλες τις εξωσχολικές δραστηριότητες (3 ξένες γλώσσες, κιθάρα, πιάνο, κτλ).Το αγοράκι παίζει μπάλα και αυτοκινητάκια, φορώντας μπλε ρούχα. Το κοριτσάκι παίζει με τις κούκλες και τα κουζινικά, φορώντας πάντα ροζ. 

Όλοι οι άλλοι που εξαιρούνται απ’ τον κανόνα, περιθωριοποιούνται, βρίσκονται στο στόχαστρο ρατσιστικών πεποιθήσεων, διότι η σωματική τους εικόνα αποκλίνει από την  προβαλλόμενη της lifestyle κουλτούρας και του σώματος που θέλει η κοινωνία. Παραγκωνίζονται γι’ αυτήν τους την «αποτυχία», ενώ καταδικάζονται να είναι σε έναν ατέρμονο αγώνα δρόμου, ώστε να προσαρμόσουν την εικόνα τους με την ισχύουσα αισθητική, κατηγορώντας παράλληλα τον εαυτό τους γι’ αυτό που είναι, οδηγούμενοι κατά συνέπεια στην αυτό- ματαίωση. 

Πληθώρα ερευνών καταδεικνύουν ότι κυρίως στο δυτικό κόσμο οι παχύσαρκοι έφηβοι έχουν λιγότερους φίλους και τα υπέρβαρα παιδιά πέφτουν ευκολότερα θύμα ενδοσχολικής βίας (bulling). 

Τα θερμά μου συγχαρητήρια, λοιπόν! Τα καταφέραμε να γίνουμε ρατσιστές, να γαλουχήσουμε και τα παιδιά μας ρατσιστικές τάσεις και συμπεριφορές και αντίστοιχα εκείνα τα δικά τους, διαιωνίζοντας το κακό εις τους αιώνας των αιώνων. Άλλωστε, κάθε μορφής απαξίωσης ανθρώπου από άνθρωπο αποτελεί ρατσισμό. Διότι ως ρατσιστική προσέγγιση ορίζεται η όποια περιφρόνηση και  απαξίωση στο ‘διαφορετικό’. Είναι εκείνη η άδικη, έωλη  και μεροληπτική αντιμετώπιση από τον δήθεν ‘ανώτερο’: το λευκό, τον Άρειο, το μεσοαστό, τον στρέιτ, τον πλούσιο, τον επιστήμονα, το μορφωμένο, τον καλλίγραμμο, τον ψηλό έναντι στον δήθεν ‘κατώτερο: τον μαύρο, τον Εβραίο, τον αγρότη, τον γκέι, τον φτωχό, τον εργάτη, τον αναλφάβητο, τον παχύσαρκο, τον κοντό.   

Ευτυχώς για όλους μας, η αληθινή ευτυχία αφορμάται και καθορίζεται από την προσωπικότητά μας, ενώ ουδεμία σχέση έχει με τα σωματικά μας χαρακτηριστικά. Το γεγονός ότι ένας άνθρωπος έχει μία εντυπωσιακή εμφάνιση και μια επιτυχημένη θέση εργασίας, όχι μόνο δεν του εξασφαλίζει την ευτυχία, αλλά και πολύ πιθανόν η κοινωνική καταπίεση διατήρησης αυτού του καλαίσθητου «φαίνεσθαι» να τον βυθίζει στη δυστυχία.

Αρκεί να αναλογιστούμε ένα σωρό περιπτώσεις ανθρώπων, διασήμων και μη, με εξαιρετική σωματική διάπλαση που στο βωμό της επιτυχίας, θυσίασαν τις αξίες, τις αρχές, τα ιδανικά και την ψυχική τους ομορφιά..

Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να απαξιώνουμε, να απομονώνουμε, να τρομοκρατούμε τον ‘διαφορετικό’ συνάνθρωπο και ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι όλοι είμαστε άνθρωποι το ίδιο ίσοι και δεν υπάρχουν εκείνοι που είναι «πιο ίσιοι από τους άλλους». Ώρα να αρχίσουμε να βγάζουμε τα συμπεράσματά μας για τους άλλους, ορμώμενοι από αυτό που είναι, το χαρακτήρα, τη συμπεριφορά, τις πράξεις τους και όχι από αυτό που απλά φαίνονται…!