Πέντε διαφορετικές ιστορίες αλληλεγγύης κι ανθρωπιάς μέσα στην πανδημία

Ακρόαση άρθρου......

Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που αφουγκράζονται τις ανησυχίες και τον προβληματισμό των συνανθρώπων τους προσφέροντας συστηματικά κάθε δυνατή βοήθεια μέσα από καθημερινές πράξεις και πρωτοβουλίες που αναλαμβάνουν. Έτσι απλά, χωρίς θόρυβο, χωρίς να επιζητούν την προβολή, κάνουν το καλύτερο δυνατό.

Προσφέρουν «χείρα βοηθείας» σε περιόδους δύσκολες όπως αυτή που βιώνουν όλοι, στέλνουν μηνύματα ανθρωπιάς, αλληλεγγύης, συμπαράστασης αλλά και χαράς.

Θα μπορούσαν να είναι οι ...Άγιοι Βασίληδες των γιορτινών ημερών που έρχονται. Φορώντας ο καθένας τη δική του... χρωματιστή φορεσιά προσφέρει ότι καλύτερο μπορεί και έχει: χρόνο, διάθεση, τρόφιμα, γνώσεις, υπηρεσίες...

Με την ελπίδα, ότι θα βοηθήσει όσους έχουν ανάγκη. Με την πίστη, ότι μπορεί να κάνει τον κόσμο λίγο πιο όμορφο απ' ότι είναι.

Γιώργος Γκίλης (Πόρτο Λάγος)

Στον μοναδικής ομορφιάς βιότοπο της λιμνοθάλασσας της Βιστωνίδας, στο γραφικό λιμάνι του Πόρτο Λάγους, ανάμεσα στην Ξάνθη και τη Ροδόπη, τα μέλη του Αλιευτικού Συνεταιρισμού Βιστωνίδας μιλούν για τη «μεγάλη καρδιά» του προέδρου τους, του Γιώργου Γκίλη.

Άνθρωπος της θάλασσας και της προσφοράς ο Γιώργος έχει διαθέσει μέχρι σήμερα δωρεάν εκατοντάδες τόνους αλιευμάτων σε τραπέζια αγάπης, γηροκομεία και κοινωνικές δομές δήμων. Με δικά του έξοδα, κι έχοντας πάντα τη βοήθεια και τη στήριξη των συναδέλφων του στο συνεταιρισμό μεταφέρει και διαθέτει ψάρια σε οργανωμένες προσπάθειες συλλόγων και φορέων σε ολόκληρη την Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης που στοχεύουν στην καθημερινή σίτιση εμπερίστατων και μοναχικών ανθρώπων.

Επιπλέον, τα δυο τελευταία χρόνια με την ιδιότητα και του προέδρου του Συνδέσμου Αλιευτικών Συνεταιρισμών Εκμίσθωσης Λιμνοθαλασσών κι έχοντας τη συνδρομή του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, διέθεσαν δωρεάν μεγάλες ποσότητες αλιευμάτων που συγκέντρωσαν από όλα τα μέλη του Συνδέσμου. Με δικά τους έξοδα τα μετέφεραν σε κοινωνικές δομές που εδρεύουν στην Αθήνα κι όπως επισήμανε ο κ Γκίλης, μιλώντας στο ΑΠΕ - ΜΠΕ, πρόθεση του Συνδέσμου είναι η τελευταία πρωτοβουλία να επαναληφθεί και φέτος παρά τις δυσκολίες που έχει επιφέρει η πανδημία του κορονοϊού.

Για τον Γιώργο Γκίλη, η λιμνοθάλασσα της Βιστωνίδας δεν είναι μόνον «ο τόπος που βγάζει το ψωμί του» είναι και μια μεγάλη πρόκληση. Καθημερινά, πασχίζει μαζί με τους συναδέλφους του, να φέρουν σε ισορροπία ένα ολόκληρο οικοσύστημα, ένα τόπο μοναδικής ομορφιάς, πλούσιο σε χλωρίδα και πανίδα. Νιώθουν υπεύθυνοι γι' αυτόν τον τόπο κι όλες οι πρωτοβουλίες τους στοχεύουν στην προστασία και την ανάδειξή του, γιατί όπως υπογραμμίζει, «μόνο έτσι θα συνεχίσει να τους προσφέρει τα αγαθά του».

Αντώνης Παυλίδης (Δράμα)

Η δύσκολη περίοδος της καραντίνας λόγω της πανδημίας του κορονοϊού ανάδειξε ίσως περισσότερο από ποτέ την ανάγκη της στήριξης του άνθρωπου από τον άνθρωπο. Μιας στήριξης έμπρακτης και ουσιαστικής για να ξεπεραστούν δύσκολες στιγμές. Είναι εκείνες οι περιπτώσεις που ακόμα κι ένας άγνωστος μέχρι χθες άνθρωπος, μπορεί να αναλάβει το ρόλο του φίλου. Να φανεί χρήσιμος, ακόμα και απαραίτητος.

Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ο Αντώνης Παυλίδης. Από την πρώτη μέρα επιβολής της καραντίνας, σε μια από τις πιο επιβαρυμένες επιδημιολογικά περιοχές της πατρίδας μας, έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία όσων έχουν ανάγκη. Απόστρατος αξιωματικός του στρατού, σύζυγος και πατέρας στον πλαίσιο της συνολικότερης προσπάθειας που καταβάλει η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού-παράρτημα Δράμας, εξυπηρετεί καθημερινά μοναχικούς ανθρώπους ή οικογένειες αδυνατούν να βγουν από το σπίτι.

Ο Αντώνης καθημερινά είναι ο άνθρωπος που θα τους μεταφέρει τρόφιμα, φάρμακα, είδη πρώτης ανάγκης που είναι απαραίτητα αλλά είναι δύσκολο να τα προμηθευτούν οι ίδιοι, αφού δεν βγαίνουν από το σπίτι. Μιλώντας στο ΑΠΕ - ΜΠΕ υπογραμμίζει πως είναι το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει προς τους συνανθρώπους του, τους συμπολίτες του που έχουν ανάγκη.

«Αρχικά», σημειώνει, «ξεκίνησα να βοηθάω συναδέλφους, στη συνέχεια από στόμα σε στόμα μαθεύτηκε και έτσι άρχισα να βοηθάω κι άλλους που ζητούσαν βοήθεια.

Υπήρχαν περιπτώσεις που ολόκληρες οικογένειες νοσούσαν, δεν υπήρχαν συγγενείς και έπρεπε κάποιος να τους προμηθεύσει με τρόφιμα και φάρμακα. Είναι άνθρωποι που δεν τους γνώριζα, αλλά το χαμόγελό τους και μόνο, όταν αντιλαμβάνονταν πως μπορούν σε κάποιος να στηριχθούν, είναι για μένα η μεγαλύτερη χαρά και ανταμοιβή».

Λίλα Κυπριώτου (Καβάλα)

Από το 2017, οπότε ξεκίνησε να λειτουργεί συστηματικά και στην Καβάλα, από το «Χαμόγελο του Παιδιού» η δομή φιλοξενίας παιδιών με τρία σπίτια που είχαν παραχωρηθεί στη Νέα Ηρακλείτσα του δήμου Παγγαίου, η Λίλα Κυπριώτου βρίσκεται καθημερινά στο πλευρό των παιδιών. Αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς τους και σήμερα, τρεισήμισι χρόνια μετά, μιλάει για τα… «δικά της παιδιά». Μητέρα, σύζυγος και συνταξιούχος δασκάλα η κ. Κυπριώτου είναι ο άνθρωπος που καθημερνά περνάει χρόνο μαζί τους, για να τα διαβάσει και να τα προετοιμάσει για τα μαθήματα της επόμενης μέρας.

Πάντα είχε στο μυαλό της την εθελοντική προσφορά. Οι συγκυρίες και οι συνθήκες ευνόησαν ώστε να ασχοληθεί με το Χαμόγελο του Παιδιού σε μια περίοδο της ζωής της που ένιωθε ότι ακόμα είχε πάρα πολλά να προσφέρει. Χαρακτηρίζει ανεκτίμητη της σχέση που έχει αναπτύξει με τα παιδιά, γιατί είναι μια σχέση που χτίζεται μέρα με την ημέρα. Μπορεί να μην είναι η φυσική τους μητέρα αλλά λειτουργεί, σκέφτεται, ενεργεί και τα συμβουλεύει όπως θα έκανε κάθε μητέρα όταν κάθεται για να συζητήσει με τα παιδιά της όσα έγιναν στο σχολείο την ημέρα που πέρασε.

Μιλώντας στο ΑΠΕ - ΜΠΕ δεν κρύβει τη χαρά και τον ενθουσιασμό της γι' αυτά που κέρδισε και έζησε προσφέροντας εθελοντική εργασία στη δομή φιλοξενίας. Τη ρωτάμε αν κουράστηκε όλα αυτά τα χρόνια...Μας απαντάει αυθόρμητα: «Δεν κουράστηκα ούτε μια στιγμή. Ίσα, ίσα που αυτό με αναζωογονεί. Με γεμίζει ψυχικά και όταν η ψυχή είναι γεμάτη τότε υπάρχει η δύναμη και η όρεξη να συνεχίσεις να προσφέρεις».

Βλέπει τα παιδιά να μεγαλώνουν σαν δικά της παιδιά, μοιράζεται μαζί τους σκέψεις, προβληματισμούς, αγωνίες. Με πολύ σεβασμό στον ψυχισμό τους αλλά κυρίως με πάρα πολύ αγάπη τα προσεγγίζει και προσπαθεί να ξεπεράσουν μαζί τις δυσκολίες που αντικειμενικά υπάρχουν.

Δε μετανιώνει ούτε για μια στιγμή για την απόφασή της. «Αν δεν το είχα κάνει», τονίζει, «νομίζω πως θα έχανα τη μισή μου ζωή. Όταν βλέπω τα παιδιά αυτά να προοδεύουν χαίρομαι κι εγώ μαζί τους. Όπως χαίρεται κάθε γονιός για την πρόοδο του παιδιού του». Για τη Λίλα Κυπριώτου όλα ξεκινούν από την αγάπη. Όπως λέει η ίδια με αφοπλιστική ειλικρίνεια «η αγάπη δεν κοστίζει τίποτα. Είναι μια αμφίδρομη σχέση, όσα δώσεις, τόσα θα πάρεις. Για μένα η εθελοντική εργασία είναι προσφορά αγάπης και αλληλεγγύης. Θα προέτρεπα όλους τους ανθρώπους να το δοκιμάσουν και να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή τους. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που έχουν ανάγκη από μια ανιδιοτελή προσφορά αγάπης».

Αλέξανδρος Μουστακίδης (Κεχρόκαμπος)

Ο Αλέξανδρος είναι πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Κεχροκάμπου, ένα μικρό κατάφυτο ορεινό χωριό του δήμου Νέστου, ανατολικά της Καβάλας με 230 μόνιμους κατοίκους. Η πλειονότητα άνω των 65 ετών. Είναι ένα ανήσυχο πνεύμα που προσπαθεί να κάνει το καλύτερο δυνατό για να βελτιώσει την καθημερινότητα των συγχωριανών του. Έτσι, λοιπόν, χάρη στις τεχνικές επαγγελματικές γνώσεις που διαθέτει ανέλαβε άτυπα τη δωρεάν διαδικτυακή και ηλεκτρονική εκπαίδευση μικρών και μεγάλων στο χωριό.

Επίσης, η έλλειψη τακτικής συγκοινωνίας σε συνδυασμό με τις δυσκολίες που επέφερε στην καθημερινότητα όλων η πανδημία του κορονοϊού, τον οδήγησε να αναλάβει να κάνει καθημερινά όλες τις διαδικτυακές συναλλαγές των συγχωριανών του με τράπεζες, οργανισμούς και υπηρεσίες. Επιπλέον, βοηθάει όλα τα παιδιά πάνω στα τεχνικά θέματα της τηλεκπαίδευσης που πρέπει καθημερινά να συμμετέχουν.

Ο ίδιος, μιλώντας στο ΑΠΕ - ΜΠΕ δεν κρύβει την ανησυχία του για το γεγονός ότι οι άνθρωποι στην ορεινή αυτή κοινότητα δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες εξυπηρέτησης με όσους ζουν κοντά σε αστικά κέντρα, με αποτέλεσμα η καθημερινότητά τους να παρουσιάζει αρκετές δυσκολίες ιδιαίτερα όταν πρόκειται για μεγάλης ηλικίας άτομα.

Δημήτρης Γκαγκαλίδης (Ξάνθη)

Υπάρχουν άνθρωποι που λόγω χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασίας δε μπορούν να αρκεστούν στην επαγγελματική ή κοινωνική καθημερινότητα της ζωής τους. Νιώθουν πως έτσι η ζωή δεν έχει νόημα. Και μια μέρα, έτσι απλά, καβαλάνε μια μηχανή και αποφασίζουν να την αλλάξουν. Αυτό ακριβώς έκανε και ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης.

Εκπαιδευτικός στο επάγγελμα, σύζυγος και πατέρας, θέλησε να γνωρίσει περιοχές, ανθρώπους, φυσικά τοπία, ιστορικά μνημεία. Και όταν τα γνώρισε ο ίδιος θέλησε αυτές τις εμπειρίες, τις γνώσεις, τις εικόνες να τις μοιραστεί με τους γύρω του. Με όσους έχουν τις ίδιες ανησυχίες με αυτόν, με όσους αγνοούν ακόμα και μέρη που βρίσκονται μόλις λίγα μέτρα μακρά από το σπίτι τους. Θέλησε να τους παρακινήσει να βγουν από το σπίτι, να ανακαλύψουν τον τόπο τους. Και ο τόπος για τον Δημήτρη Γκαγκαλίδη είναι ολόκληρη η Ανατολική Μακεδονία και η Θράκη. Από το Κάτω Νευροκόπι της Δράμας, μέχρι τη Σαμοθράκη και τους Κήπους του Έβρου. Είδε λοιπόν τη ζωή του… αλλιώς και αποφάσισε να δημιουργήσει ένα site όπου εκεί μέσα θα συγκεντρώνει όλες τις… Αλλιώτικες Προτάσεις.

Με λόγο γλαφυρό παρουσιάζει τους ανθρώπους του τόπου του, τις δημιουργίες τους, τις ιστορίες τους, τα μέρη τους. Παρουσιάζει τον τόπο μέσα από τα δικά του μάτια. Τόσο απλά, τόσο όμορφα, με πολύ διάθεση να κάνει όσο περισσότερους ανθρώπους μπορεί κοινωνούς αυτής της προσπάθειας, να γνωρίσουν όλοι καλύτερα τον τόπο τους. Έναν τόπο ακριτικό, ίσως δύσκολο, αλλά τόσο όμορφο και ξεχωριστό όπου συνυπάρχουν αρμονικά άνθρωποι, θρησκείες, πολιτισμοί. Γιατί όπως υπογραμμίζει και ο ίδιος μιλώντας στο ΑΠΕ - ΜΠΕ «η ζωή αξίζει μόνο όταν τη δεις αλλιώς»!