Πάνος Πλουμίδης

Ναι αγαπητέ μου...ξέρω! Όλο αυτό που μας συμβαίνει σε βρήκε απροετοίμαστο. Eίχες προγραμματίσει πολύ καλά τη ζωή σου. Ήδη ολοκλήρωνες κάποια επαγγελματικά σου σχέδια, σκεφτόσουν τις πασχαλινές σου διακοπές, όμορφες παραλίες, άπειρες selfie και ανεβάσματα στα social mediα, είχες μια ζωή που κυλούσε με τη ροή που εσύ της έδινες.

Πάνε πολλά χρόνια που έχουμε συνηθίσει τα reality shows σαν ένα αναπόσπαστο μέρος της τηλεοπτικής και διαδικτυακής μας πραγματικότητας και δεχόμαστε σχεδόν άβουλα καμιά φορά το δημόσιο εξευτελισμό ανθρώπων που με τη θέληση τους έχουν αποφασίσει να τοποθετήσουν τον εαυτό τους σε θέση αντικειμένου, υπό την κρίση της εκάστοτε επιτροπής αναζήτησης ταλέντων.

Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή είναι, κατά τη γνώμη μου, μια από τις πιο σύνθετες και ταυτόχρονα ενδιαφέρουσες παθήσεις στο σύνολο της κλινικής ψυχοπαθολογίας. Το ενδιαφέρον με αυτή τη διαταραχή είναι τόσο ο τρόπος οργάνωσής της όσο και οι δυνατότητες μετατροπής κι εξέλιξης της κατά τη πορεία της νόσου, αλλά και η πιθανότητα να ομοιάσει στον παραλληρητικό λόγο, χωρίς να έχει απολύτως καμία σχέση με οποιαδήποτε μορφή ψυχωσικής συνδρομής.

O έρωτας είναι ουσιαστικό (πολύ ουσιαστικό κατά τον πληθυντικό αριθμό της Κικής Δημουλά). Αποτελεί, θα λέγαμε, την πεμπτουσία της ύπαρξης μας. Έρχεται ξαφνικά από εκεί που δε τον περιμένουμε και μας δημιουργεί σχεδόν αυτόματα μια νέα προοπτική της υπάρχουσας πραγματικότητας μας. Ολοκληρώνει με την παρουσία του τη ζωή μας, οι ανάγκες μας ξαναβρίσκουν την εκπλήρωση τους και ο χρόνος αποκτά μια καινούργια σημασία, αφήνοντας λίγο στην άκρη την δυσκαμψία και τη γκρίνια όλης της προηγούμενης περιόδου. 

Εχθές συνάντησα μετά από πολύ καιρό ένα παιδικό μου φίλο. Είχαμε χαθεί για πολλά χρόνια, θυμάμαι η τελευταία φορά που τον είχα συναντήσει ήταν δυο μέρες πρίν την ορκωμοσία μου στο πανεπιστήμιο. Ένα ξαφνικό τηλεφώνημα, και σε δυο ώρες ήμασταν κάπου και τα πίναμε παρέα.