Και η ζωή συνεχίζεται… Πόσο άχαρη φράση; Θυμάμαι τον εαυτό μου από παιδί κάθε φορά να κοντοστέκεται στο άκουσμά της.. να αντιδρά δίχως να ξέρει το γιατί.. να μην μπορεί να καταλάβει το λόγο της ύπαρξής της.. και πάνω από όλα το γιατί να πρέπει ένας άνθρωπος κάποια στιγμή να την ψελλίσει.. γιατί να πρέπει να μάθει να ζει επαναλαμβάνοντας τη φράση αυτή;

Στα δύσκολα ξέρουμε να είμαστε επιεικείς με τον εαυτό μας, μα και επιφυλακτικοί. Να τον κατανοούμε, να μην τον πιέζουμε με τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες μας. Να του επιτρέπουμε να πέσει, να ξαποστάσει, ακόμα και να αφεθεί στην αδυναμία του. Να μην περιμένουμε να αποδείξει τίποτα, σε κανέναν.