Η πλειοψηφία των ανθρώπων εμφανίζουν περιστασιακά κάποιου τύπου διαταραχή στην πρόσληψη τροφής, γι’ αυτό θα πρέπει να υπάρχει διάκριση μεταξύ μιας τέτοιας παροδικής κατάστασης και των πιο μόνιμων προβλημάτων, που έχουν επιβαρυντικές επιδράσεις στην υγεία.

Η αρχική ιδέα για το άρθρο ξεκίνησε μέσα από την παρατήρηση κοντινών μου προσώπων και την συνεχή μάχη τους με τη ζυγαριά. Μια μακροχρόνια, επίπονη  μάχη με πολλές ήττες, ελάχιστες νίκες, οπισθοχωρήσεις, φαύλους κύκλους διατροφικών προγραμμάτων και υπερκατανάλωσης αγαπημένων φαγητών. Με τελικό  θύμα πάντα τον εαυτό τους, που εισέπρατε φοβερή αυτοκριτική μπροστά στον καθρέφτη.

Με βάση την παιδαγωγική την οποία κάποτε μας επέβαλλαν, η απεριόριστη εξουσία του ενηλίκου πάνω στο παιδί θεωρείται ακόμη αυτονόητη. Οι περισσότεροι άνθρωποι εξάλλου δεν έχουν γνωρίσει κάτι διαφορετικό. Ίσως από ένα παιδί που δεν το πλήγωσαν, μπορούμε να μάθουμε μια εντελώς νέα, ειλικρινή και πραγματικά ανθρώπινη συμπεριφορά. Ένα τέτοιο παιδί δεν δέχεται ανεπιφύλακτα τα παιδαγωγικά επιχειρήματα που εμάς ακόμη μας έκαναν κάποια εντύπωση.

Όλοι οι άνθρωποι κατά καιρούς είμαστε συναισθηματικοί υπερφάγοι που σημαίνει να χρησιμοποιούμε το φαγητό για να εκτονώσουμε τα συναισθήματα μας. Φυσικά, η συχνότητα της συμπεριφοράς αυτής και η διάρκειά της είναι καθοριστικές για τη συναισθηματική μας υγεία αλλά και για τα κιλά μας.

Είναι γεγονός πως η ικανότητα των αντρών να αποδεχτούν τις παθολογικές τους διατροφικές συμπεριφορές και να αναζητήσουν θεραπεία περιορίζεται, καθώς αυτές θεωρούνται από πολλούς ως κατεξοχήν γυναικείο θέμα. Αν και η σχέση υπερφαγίας στους άντρες φαίνεται να διαφοροποιείται από τις γυναίκες (προστίθεται ο ρόλος των θετικών και όχι μόνο των αρνητικών βιωμάτων), οι απόψεις στον ερευνητικό χώρο φαίνεται διίστανται λόγω της υποεκπροσόπησης του αντρικού πληθυσμού σε τέτοιες έρευνες.