Τους Λαιστρυγόνας....

Ακρόαση άρθρου......

«Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα, δεν θα τους συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου» – Κ.Π ΚΑΒΑΦΗΣ

Ο ιδανικός σύμμαχός μας είναι ο ίδιος ο εαυτός μας. 

Πόση άραγε αλήθεια και «μαγεία» κρύβουν οι θαυμάσιοι αυτοί στίχοι του μεγάλου μας ποιητή!

Πράγματικά, σαν βγούμε στον πηγαιμό προς την δική μας Ιθάκη—για το δικό μας θαυμάσιο ταξίδι της ζωής μας—τα μόνα εμπόδια που θα συναντήσουμε είναι αυτά που εμείς οι ίδιοι στήνουμε μπροστά μας και τα κάνουμε να φαίνονται ανυπέρβλητα και να μας τρομοκρατούν.

Λαιστρυγόνες, οι ανθρωποφάγοι και οι απειλητικοί Κύκλωπες, είναι αντίστοιχα  οι ανασφάλειές μας και τα αρνητικά συναισθήματα που επιτρέπουμε να κατακλύζουν την ψυχή μας και να απαξιώνουν την ημέρα μας δίνοντάς της το μαύρο χρώμα τής απαισιόδοξιας και την εφιαλτική μορφή τής απελπισίας και γεμίζοντάς την με φθόνο και ψυχική μιζέρια.

Αν και η κάθε ημέρα μας είναι μοναδική και ανεπανάληπτη και μας καλεί να την απολαύσουμε με ό,τι αυτή περιλαμβάνει—χαρά, λύπη, ευκολίες, αντιξοότητες—να την ζήσουμε αληθινά και ουσιαστικά, εμείς επιτρέπουμε στην «αδούλευτη ψυχή μας» να αφήνει τα «μυθικά τέρατα» να «μαυρίζουν» τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια τής ζωής μας.

Μέσα μας, όμως, έχουμε την δύναμη να αντιμετωπίσουμε και να απομακρύνουμε κάθε αρνητικό συναίσθημα που απειλεί να μας «κατασπαράξει». Μέσα μας βρίσκεται η απόφαση που θα μας κατευθύνει να «ξεριζώσουμε» τις φοβίες μας και τις ανασφάλειές μας και με εφόδια τη θέλησή μας, τον ανθρωπισμό μας και την καθάρια σκέψη μας θα επιτρέψουμε να προβάλει η ομορφιά τού «ιδανικού» ανθρώπου που σχηματοποιείται μέσα μας, κάθε μέρα όλο και πιο πολύ και είναι αυτός που αντιτάσσεται στην ύπνωση των «σειρήνων», στη μαζοποιήση, στην ψυχική αποψίλωση και στην ατροφία του συναισθήματος που «μαστίζουν» την εποχή μας.

Αυτός ο ιδανικός εαυτός μας γνωρίζει το δίκαιο, ξέρει να αγαπά ουσιαστικά, έχει μάθει να προσφέρει χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα, έχει μάθει να αγωνίζεται και να θέλγεται από τα ουσιώδη, να χειραγωγεί τους φόβους του και να πορεύεται με την αλάνθαστη πυξίδα τού καθαρού μυαλού και της «ξαστερης» καρδιάς του.

Ας επιτρέψουμε, λοιπόν, στον ιδανικό μας εαυτό να βγει στην επιφάνεια και να διεκδικήσει τα όνειρά του κατά την διάρκεια της θαυμάσιας διαδρομής της ζωής μας. 

Ας του επιτρέψουμε να νιώσει την ελευθερία τής στιγμής.
Ας επιτρέψουμε στη ζωή να μας ξαφνιάζει, να μας ξυπνάει, να μας τρομάζει.
Ας μην της κλεινουμε την πόρτα. Εμπόδια θα συναντήσουμε πολλά, άλλα μικρά, άλλα μεγάλα, θα πονέσουμε, θα κλάψουμε, θα νιώσουμε προδωμένοι, λυπημένοι, θυμωμένοι, φοβισμένοι… Δεν νοείται ζωή χωρίς συναίσθημα… όμως ας μην αφήσουμε το φόβο να μας νικήσει και να μας καταστρέψει.

Ας  φροντίσουμε τον εαυτό μας, ας τον θωρακίσουμε, ας τον αγαπήσουμε πραγματικά και τότε αυτός δεν θα επιτρέψει σε κανένα «μυθικό τέρας» να αμαυρώσει τη μέρα μας.

Ας μάθουμε να ζούμε και όχι απλά να υπάρχουμε…