Ανοικτή επιστολή της Ένωσης Δραματοθεραπευτών και Παιγνιοθεραπευτών Ελλάδας στο Υπουργείο Παιδείας

Ακρόαση άρθρου......

Το Psychology.gr παραθέτει την ανοιχτή επιστολή της Ένωσης Δραματοθεραπευτών και Παιγνιοθεραπευτών Ελλάδας στο Υπουργείο Παιδείας για την σταδιακή απεμπολή της Τέχνης από την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Ένωση Δραματοθεραπευτών και Παιγνιοθεραπευτών Ελλάδας

Η Ένωση Δραματοθεραπευτών και Παιγνιοθεραπευτών Ελλάδας είναι ένα επιστημονικό σωματείο αποτελούμενο από επιστήμονες επαγγελματίες Δραματοθεραπευτές και Παιγνιοθεραπευτές, που εργάζονται με παιδιά, εφήβους και ενήλικες στον χώρο της Ψυχικής Υγείας και της Ειδικής Αγωγής.

Η ιδιότητά μας αυτή, η πρωταρχική βάση της εργασίας μας πως η Τέχνη και πιο συγκεκριμένα το Θέατρο αποτελούν σημαντικούς μοχλούς ανάπτυξης του ατόμου, αλλά και η καθημερινή μας επαφή με ανθρώπους κάθε ηλικίας, μας ωθεί να σας αποστείλουμε την επιστολή αυτή με αφορμή την μείωση των ωρών των καλλιτεχνικών μαθημάτων στα σχολεία.

Όπως σίγουρα γνωρίζετε, ήδη από την αρχαιότητα το Θέατρο συνδέεται άμεσα και με την Υγεία (ψυχική και σωματική) εντάσσοντας στο αρχαίο Θέατρο τα Ασκληπιεία, στα οποία αναρρώνοντας οι ασθενείς παρακολουθούσαν θεατρικές παραστάσεις. Πιο γνωστό παράδειγμα αποτελεί το Ασκληπιείο της Επιδαύρου αλλά και το θέατρο του Διονύσου στην Αθήνα.

Για τους πρωτόγονους πολιτισμούς η θεατρική έκφραση, αποτέλεσε τρόπο επεξεργασίας και κατανόησης του κόσμου.

Ξεκινώντας με τις πρωτόγονες τελετουργίες από τις οποίες σιγά - σιγά ξεπήδησε η αρχική μορφή του θεάτρου όπως την καθιέρωσε ο Θέσπης, προχωρώντας στην κοινωνική και εκπαιδευτική λειτουργία του Θεάτρου στις αρχαίες ελληνικές γιορτές κατά τις οποίες η αναπαράσταση των αρχαίων τραγωδιών και κωμωδιώνλειτουργούσε με τρόπο κοινωνικά συνεκτικό και εκπαιδευτικό, το Θέατρο αποτελούσε πάντα αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής.

Η θεραπευτική αξία του θεάτρου

Το Θέατρο έγινε έτσι τρόπος θεραπείας και εκπαίδευσης – συχνά ενδυναμώνοντας ο ένας τομέας τον άλλο- για να φτάσουμε στο σήμερα όπου τα παιδιά ζώντας σε μια εποχή όπου η δομή της σύγχρονης κοινωνίας τα πιέζει ως προς τις σχολικές επιδόσεις και την τεχνοκρατική γνώση, χρειάζονται πλέον την θεατρική πρακτική όχι ως ψυχαγωγία, αλλά για να αναπτυχθούν οι σχέσεις, να επεξεργαστούν οι μαθητές την θέση τους μέσα στην δυναμική της τάξης και να μπορέσουν να λειτουργήσουν ομαδικά και με συναγωνισμό – χωρίς ανταγωνισμό.

Η αρχαία ελληνική γλώσσα διδάσκεται στα σχολεία μέσα από τους αρχαίους τραγωδούς. Πώς μπορεί όμως το περιεχόμενο των λόγων τους να γίνει κατανοητό όταν αφαιρείται το πλαίσιο για το οποίο γράφτηκαν τα σπουδαία αυτά κείμενα; Όταν απουσιάζει η επικοινωνία, η απεύθυνση, η επαφή, η κίνηση των θεατρικών αυτών κειμένων;

Ο Γκαίτε έλεγε: «Όταν οι τέχνες έχουν γιορτή, τότε γίνεται θέατρο». Το θέατρο είναι η τέχνη της μνήμης, καθώς οι παραστάσεις του πραγματοποιούνται μπροστά στα μάτια των θεατών, το νόημά τους όμως επιτελείται στην μνήμη τους.

Το αίτημα της Ένωσης Δραματοθεραπευτών και Παιγνιοθεραπευτών

Ως Επιστημονικός Σύλλογος Δραματοθεραπευτών και Παιγνιοθεραπευτών υποστηρίζουμε την αναγκαιότητα της ένταξης του μαθήματος του Θεάτρου θεωρητικά και πρακτικά σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες και μάλιστα την αναβάθμισή του σε ένα από τα πρωτεύοντα μαθήματα, καθώς μέσα από το Θέατρο οι μαθητές έχουν την ευκαιρία να μάθουν και να καταλάβουν καλύτερα την Παγκόσμια Ιστορία και Φιλοσοφία, τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας και την διαχείριση των ρόλων που οι ίδιοι αναλαμβάνουν να παίξουν μέσα στη δυναμική της τάξης.

Οι θεωρίες κοινωνικής μάθησης και προτύπων κάνουν λόγο για την αντιστοιχία των κοινωνικών και θεατρικών ρόλων και πόσο προετοιμάζουν τον άνθρωπο στην κοινωνικοποίηση του.

Ο γνωστός για την συναισθηματική νοημοσύνη D. Goleman μιλάει και για θεατρική νοημοσύνη που προάγει την αυτογνωσία, την κοινωνική-διαπροσωπική νοημοσύνη, την συναισθηματική, την ρυθμική - κιναισθητική, την φαντασία, την υπομονή και την επιμονή που φέρνουν την κοινωνική εναρμόνιση.

Το Θέατρο είναι επομένως απαραίτητο συστατικό της εκπαιδευτικής πραγματικότητας, εάν θέλουμε μαθητές δημιουργικούς, κινητοποιημένους να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, να δοκιμάζονται, να εκτίθενται, να συνεργάζονται. Το Θέατρο δημιουργεί ολοκληρωμένους πολίτες.

Σας καλούμε επομένως να εξετάσετε εκ νέου την θέση του μαθήματος του Θεάτρου και της Τέχνης στις εκπαιδευτικές βαθμίδες –όχι ως ώρα παιχνιδιού, αλλά ως ώρα διαμόρφωσης ενσυνείδητων και υγιών μελλοντικών πολιτών.