Οδήγηση & Μετατραυματικό σοκ!

Ακρόαση άρθρου......

''Σας έτυχε ποτέ ν'ακούσετε στο άμεσο περιβάλλον σας για κάποιον φίλο, συγγενή ή συνάδελφο ή ακόμη & σε εσάς τον ίδιο/ίδια να μη μπορείτε να πιάσετε ξανά το τιμόνι, μετά απο κάποιο τραυματικό συμβάν με το αυτοκίνητο σας που λίγο έλειψε να σας κοστίσει την ίδια σας τη ζωή;''

Άτομα που βιώσαν ένα τέτοιο συμβάν,σε σχέση πάντα με τη ψυχοσύνθεση & τα βιώματα τους, ενδέχεται να δυσκολευτούν να οδηγήσουν ξανά, διότι τους απασχολούν ακούσια & διαρκώς οι αναμνήσεις αυτού. Ακόμη & 1μήνα μετά μπορεί να δυσκολεύονται να μπουν ακόμη & στο αυτοκίνητο κάποιου άλλου, έτσι:

-συστηματικά οδηγούνται στην αποφυγή εσωτερικών & εξωτερικών ερεθισμάτων που συνδέονται με το τραύμα,

-η σκέψη & η διάθεση τους μεταβάλεται αρνητικά & μπορεί να συσχετιστεί με αρνητικές προσδοκίες απο τον εαυτό ή & άλλους, με εμμένουσα βίωση αρνητικών συγκινήσεων, έλλειψη ενδιαφέροντος για δραστηριότητες, αποξένωση,κ.α.,

-αλλαγές στην εγρήγορση & την αντιδραστικότητα του ατόμου με ευερεθιστότητα & απρόκλητες εκρήξεις οργής, διαταραχές ύπνου, υπερεπαγρύπνηση, ακόμη & αυτοκαταστροφική συμπεριφορά.

  Τα παραπάνω συμπτώματα που μπορεί να ακολουθούν ένα τέτοιο συμβάν σχετίζονται κυρίως με τη Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες. Αντανακλαστικά με αντιδράσεις φόβου, θυμού ή ενοχής, γενικεύονται. Έτσι μετά απο ένα τραυματικό περιστατικό με το αμάξι, μπορεί να νιώθουμε παρόμοιο φόβο κάθε φορά που σχετιζόμαστε με το αντικείμενο που μας προκάλεσε το φοβικό αίσθημα.

Πορεία προς την αντιμετώπιση του προβλήματος:

  Ένα βασικό στοιχείο του συνόλου συμπεριφορών που ονομάζουμε φόβο, είναι η μυϊκή ένταση. Ο ασθενής λοιπόν, σε συνεργασία με το θεραπευτή του, εκπαιδεύεται σε τεχνικές όπως "η διαφραγματική αναπνοή" (εισπνοή-εκπνοή απο τη μύτη) & η "νευρομυϊκή χαλάρωση" (διαδικασία μέσω της οποίας το άτομο μαθαίνει ουσιαστικά πώς να χαλαρώνει διάφορες ομάδες μυών του σώματος του). Κατόπιν επανάληψης των τεχνικών αυτών, το άτομο εξοικειώνεται με το πώς να απελευθερώνει τη συσσωρευμένη ένταση αλλά & να αναγνωρίζει πότε υπάρχει ένταση & πότε ηρεμία, κάθε στιγμή της ημέρας & κάτω απο οποιεσδήποτε συνθήκες.

  Ύστερα, μπορεί να ξεκινήσει η βαθμιαία έκθεση σε φοβικές καταστάσεις (απο τη λιγότερο φοβική εως τη μέγιστα φοβική, την οδήγηση) κατά την οποία ο θεραπευτής ζητά απο το θεραπευόμενο να φανταστεί τον εαυτό του σε αυτή τη κατάσταση (τη λιγότερο φοβική) προσέχοντας πάντα για σημάδια υπερέντασης. Σε αυτό το ενδεχόμενο διακόπτεται η "φανταστική" σκηνή & περνάμε σε διαδικασία χαλάρωσης με βαθιές ανάσες & επικέντρωση στους πιο προβληματικούς μύες. Ένας επιπρόσθετος τρόπος βοηθητικής χαλάρωσης  είναι η περιγραφή μιας σκηνής που έχουμε προκαθορίσει ως χαλαρωτική (π.χ. βόλτα στη παραλία ή όπου νιώθει ασφαλής).

  Με την επανάληψη αυτής της διαδικασίας, η περιγραφή του λιγότερο φοβικού προκλητού σεναρίου, αξιόπιστα προκαλεί όλο & λιγότερη μυϊκή ένταση & συμπαθητική διέγερση (αντίδραση προερχόμενη απο τη δραστηριότητα του συμπαθητικού τομέα του Αυτόνομου Νευρικού Συστήματος, αύξηση καρδιακού ρυθμού, αναπνοής, πίεσης του αίματος) μέχρι να φτάσουμε σταδιακά & ελεγχόμενα στη νοητική απεικόνιση του αρχικού φόβου, της οδήγησης & με τον ίδιο τρόπο στη διαδικασία αντιμετώπισης του & το τερματισμό της θεραπείας.