«Πιλότος στη θέση του πιλότου, ενώ ανήκω στους επιβάτες…. γίνεται;» (σκέψεις με αφορμή το δημοψήφισμα για τη λειτουργία της οικογένειας)

Ακρόαση άρθρου......

Τι θα γίνει εάν ο πιλότος ζητήσει από το πλήρωμα να αποφασίσει την πορεία που πρέπει να ακολουθήσει το αεροσκάφος; Ο προορισμός είναι σίγουρα γνωστός... όμως η επιλογή της πορείας είναι μια άλλη ιστορία.

Τι γίνεται όταν εκείνος στον οποίο αντιστοιχεί η εξουσία, δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη που του αντιστοιχεί;

Τι γίνεται όταν εκείνος ο οποίος έχει την εξουσία ζητά κατεύθυνση και βοήθεια από εκείνους που εξ ορισμού δεν μπορούν να τη δώσουν, γιατί δεν αντιστοιχεί στο ρόλο τους, τη θέση τους, τις γνώσεις τους;

Και τι γίνεται όταν τελικά οι ρόλοι όντως αντιστρέφονται χωρίς όμως να αλλάζουν οι "τίτλοι";

Τι γίνεται όταν τις αποφάσεις δεν τις παίρνουν εκείνοι που τους αντιστοιχεί.... αλλά απευθύνονται συνεχώς στους "μικρότερους";

Τι γίνεται όταν στην "αρένα" λήψης αποφάσεων σε μια οικογένεια μπλέκονται τα παιδιά;

Υπάρχουν οικογένειες στις οποίες το ζευγάρι/γονείς αδυνατεί να πάρει αποφάσεις ζωής. Και εάν τις πάρει θα είναι "για το παιδί". Αυτό δεν αφορά μια συγκεκριμένη απόφαση ή ένα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά είναι στο ευρύτερο πλαίσιο της ευθύνης της ζωής, του τρόπου επικοινωνίας και της διεργασίας της σχέσης. Οι γονείς σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ενήλικες που δεν έχουν ωριμάσει ως προσωπικότητες και που κατ επέκταση δεν έχει ολοκληρωθεί στην πραγματικότητα και η σχέση του ζευγαριού. Η ζωή καθορίζεται από τη "μη απόφαση" και τη "μη ευθύνη". Είναι σύντροφοί που δεν έχουν καταφέρει να ωριμάσουν και να αναλάβουν την ευθύνη της ζωής τους. Είναι μαζί όχι από επιλογή, αλλά γιατί δεν άντεξαν να χωρίσουν. Τα πράγματα απλώς συμβαίνουν και τα ακολουθούν. Δεν αποφασίζουν οι ίδιοι για την πορεία της ζωής τους, αλλά η πορεία τους οδηγεί. "Θα δείξει..." λένε. Και συνήθως εύκολα κατηγορούν και εκείνους που το κάνουν διαφορετικά, αλλά και εκείνουν που τους ζητούν να πάρουν ευθύνη, γιατί δεν αντέχουν να δουν την αλήθεια τους. Και ο χρόνος κυλά. Και η ζωή περνά. Δεν ορίζουν οι ίδιοι. Δεν αποφασίζουν οι ίδιοι. "Έτυχε..." θα πούνε. Τα πράγματα μπαίνουν στον αυτόματο πιλότο. Και τελικά εγκλωβίζονται σε αδιέξοδα που ζητούν άμεση ανακούφιση.

Θα πάνε διακοπές χωρίς να έχει σημασία πού, γιατί δεν αντέχουν την καθημερινότητα τους. Την ίδια τους τη ζωή. Είναι εκεί που το παιδί αναλαμβάνει δράση. Χωρίς απαραίτητα να του ζητηθεί. "Θα πάμε εκεί διακοπές για να μπορεί το παιδί...", "Θα κάνουμε αυτή την αγορά, γιατί το παιδί....". Το τίμημα για το παιδί είναι μεγάλο. Αναλώνεται. Χάνει τα ταλέντα του. Χάνει τη ζωντάνια του... ή γίνεται πολύ πιο ζωντανό για να ανακουφίσει. Στην πραγματικότητα το παιδί δεν είναι προτεραιότητα, αλλά πιλότος στο ρόλο του πιλότου. Δεν είναι προτεραιτότητα από επιλογή και απόφαση ευθύνης, αλλά εξαιτίας της αδυναμίας των γονιών του και γιατί το ζευγάρι δεν μπορεί να ενηλικιωθεί.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ζευγάρι. Υπάρχουν δυο παιδιά σε ρόλους ενηλίκων. Είναι δυο καλά, υπάκουα παιδιά. Τα οποία ενίοτε θα μετατραπούν σε επαναστάτες εφήβους.... χωρίς όμως συγκεκριμένο στόχο και πορεία. Έτσι... αντιδραστικά.. εφηβικά! Η λήψη μιας απόφασης είναι συνέχεια και συνέπεια της ενηλικίωσης. Η ευθύνη για μια απόφαση καθρεφτίζει το επίπεδο ωρίμανσης τόσο του προσώπου, όσο και του ζευγαριού.