Η ουσία της ζωής, η ζωντάνια υπάρχουν καθημερινά δίπλα μας, σε στιγμές που για πολλούς περνούν απαρατήρητες, στην ηλικιωμένη κυρία που επισκέπτεται κάθε απόγευμα τη βιβλιοθήκη και, παρά τις όποιες δυσκολίες με τα μάτια της, διαβάζει το αγαπημένο της βιβλίο με μια ιστορία αγάπης που την κάνει να αισθάνεται ξανά 20 χρονών, στον μπαμπά που παίζει κυνηγητό με τα κοριτσάκια του, στο παιδί που χοροπηδάει ξανά και ξανά στις λακκούβες με λάσπη που δημιουργήθηκαν από τη βροχή, στον άνθρωπο που σταματά να δει το ηλιοβασίλεμα και γίνεται ένα μαζί του…

Πόσες οθόνες υπάρχουν στη ζωή μας; Η τηλεόραση, ο υπολογιστής, το κινητό; Πόσες ώρες περνάμε πίσω από αυτές τις οθόνες; Πόσες από αυτές τις ώρες είναι δημιουργικές, μάς προσφέρουν νέες γνώσεις και ερεθίσματα, μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους; Πώς αισθανόμαστε όταν - επιτέλους - ξεκολλήσουμε από αυτές τις οθόνες;

Το έμβρυο που μεγαλώνει στη μήτρα, αντιλαμβάνεται, αισθάνεται και βιώνει όλα τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις εμπειρίες της μητέρας του μέσα από τα ίδια του τα κύτταρα. Το έμβρυο έχει μνήμη και απομνημονεύει, «καταγράφοντας» στα κύτταρά του, τις σκέψεις της μητέρας του, τα μηνύματα που εκείνη του στέλνει, τη στάση και τη φιλοσοφία της απέναντι στη ζωή, τη νοοτροπία της, τα ιδανικά, τις αξίες και τους στόχους της.

Και περνούν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια και ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες είναι ακόμα εκεί. Τον βλέπεις όμως ή απλά τον προσπερνάς; Γιατί φεύγει ο έρωτας και έρχεται η ρουτίνα;
Χανόμαστε καθημερινά στις δουλειές μας, στις σκέψεις, σε ανθρώπους που μας τριγυρίζουν. Χάνουμε σταδιακά τον αυθορμητισμό και τον ενθουσιασμό μας και ο άνθρωπός μας γίνεται δεδομένος.

Δεν είναι λίγοι οι γονείς των οποίων η απόφαση και η σφοδρή επιθυμία να δημιουργήσουν οικογένεια τους οδηγεί σε ολοκληρωτική παραίτηση από τις προσωπικές τους ανάγκες και επιθυμίες, σε αποξένωση από το σύντροφο τους και, τελικά, από τον ίδιο τους τον εαυτό.