Ο όρος «ενδοβολή» εισήχθη αρχικά από τον Sándor Ferenczi το 1909, ο οποίος την όρισε ως έναν μηχανισμό ταύτισης του ατόμου με εξωτερικά αντικείμενα και συναισθήματα, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις τραυματικών εμπειριών, όπως η κακοποίηση.