Στο πρόσωπο, στην φωνή, στο βλέμμα, στους τρόπους, στις ψυχικές, σωματικές εκφράσεις και ποιότητες του μικρού παιδιού, κυρίως του δικού του φυσικού παιδιού, ο κάθε ενήλικος αναζητά με λαχτάρα και δίψα να βρει, να συναντήσει, αρχικά το πληγωμένο εσωτερικό παιδί που κρύβει –όχι τόσο- βαθιά μέσα του, και αργότερα τον βαθύ, πυκνό, αισθαντικό, αυθεντικό, σοφό, «πυρηνικό» άνθρωπο, τον ελεύθερο από την έσωθεν και την εκφρασμένη πολυπροσωπία, από την δουλική συγκατάβαση στις χρησιμοθηρικές συμβάσεις. 

Το χρήμα είναι πάνω απ’ όλα ενέργεια. Ενεργειακό μέσο που κινεί την ζωή και μετακινεί αυτόν που το χρησιμοποιεί στους συνειδητούς και στους ασυνείδητους σκοπού του. Ως ενεργειακό υλικό δεν είναι "καλό" ή "κακό". Η χρήση του όμως, ανάλογα με τα ψυχικά κίνητρά της, καθαρά και αφανή (σκοτεινά), καθορίζει το αποτέλεσμα της διαχείρισης του.

Ακούω συχνά στην αίθουσα των ψυχοθεραπευτικών συνεδριών: «είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια…». Εννοώντας έχουμε μια «πολύ καλή» οικογένεια. Η υπενθύμιση: «Είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια» κρύβει την διευκρίνιση-απειλή: «Κανένας από αυτή την οικογένεια δεν είναι έτοιμος, ώριμος να αποχωριστεί κανέναν».

Θυμάμαι, αρχικά ως παιδί κι αργότερα ως έφηβος, να βγαίνω από μαγαζιά, ψιλικατζίδικα, περίπτερα, βιβλιοθήκες, κρατώντας στα χέρια μου, σε μια τσάντα, ή στις τσέπες μου κάποιο κλεμμένο αντικείμενο. Ένα περιοδικό, ένα βιβλίο, ένα παιχνίδι, ή κάτι άλλο.
Πάντα κάτι που δεν το είχα άμεση ανάγκη. Κάτι που δεν μου έλειπαν τα χρήματα που χρειαζόμουν για να το αγοράσω, όμως δεν ήθελα να τα ζητήσω. Δεν ήθελα να πληρώσω γι αυτό. Θυμάμαι που έκλεβα χρήματα κι από την τσέπη του παντελονιού του πατέρα μου.

Η υπαρξιακή ψυχοθεραπεία βασίζεται κυρίως στη άποψη της υπαρξιακής ψυχολογίας ότι οι άνθρωποι είναι οντολογικά μόνοι στον κόσμο. Αυτή η αίσθηση της μοναξιάς μας οδηγεί εμάς τους ανθρώπους στην συνειδητοποίηση πως τίποτα δεν έχει πραγματικά νόημα από μόνο του σ’ αυτήν τη ζωή.