Έλενα Τράγου

Τα τελευταία χρόνια γίνεται πολλή κουβέντα σχετικά με τους τρόπους που μπορούμε ή θέλουμε να εμπεριέξουμε στην ανθρώπινη ζωή και κοινωνία μας τους ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, που είτε υποψιάζονται είτε έχουν αποφασίσει ότι ανήκουν σε ομάδα σεξουαλικού προσανατολισμού έξω και πέρα από τα παραδοσιακά πλαίσιατης αμιγώς ανδρικής ή γυναικείας σεξουαλικής ταυτότητας.

Οι παρακάτω ερωτήσεις αποτελούν απόρροια υλικού που έχει συγκεντρωθεί από τις Δρ. Μάρσα Κολέτση και Δρ. Έλενα Τράγου στο χώρο της εκπαίδευσης και της εποπτείας και έχουν παρουσιαστεί στο βιβλίο τους «Κλινική Αξιολόγηση και Συμβουλευτική: Από την θεωρία στην πράξη» (2018) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ασημάκη.

Η κλινική αξιολόγηση είναι ένα εργαλείο το οποίο αποσκοπεί στη συγκέντρωση πληροφοριών με τη μορφή λήψης ιστορικού και παρατήρησης της λεκτικής και της μη λεκτικής συμπεριφοράς του ατόμου που βρίσκεται υπό αξιολόγηση, με σκοπό την ερμηνεία και ανεύρεση στρατηγικών επίλυσης προβλημάτων που το απασχολούν.

Η έννοια της εγκατάλειψης μου τριβελίζει το μυαλό εδώ και αρκετό καιρό, από τότε δηλαδή που μπήκαμε σε «καραντίνα». Γιατί εγκατάλειψη; Και όχι κάποια άλλη λέξη; Σε αυτό με επηρέασαν οι Young & Klsoko. Αισθανόμαστε, λένε, εγκατάλειψη είτε όταν χάνουμε αυτό από το οποίο εξαρτόμαστε είτε από αυτό από το οποίο φροντιζόμαστε ή αγαπιόμαστε.

Όπως και να ονομάσουμε την παραμονή στο σπίτι -εγκλεισμό, παραμονή, καραντίνα, «κεκλεισμένων των θυρών», κοινωνική απόσταση- δεν παύει να δημιουργεί ερωτηματικά σχετικά με το πώς μπορούν να απασχοληθούν τα μικρά παιδιά στο σπίτι. Με οδηγό, λοιπόν, αυτό το ερώτημα, κινηθήκαμε προκειμένου να προτείνουμε 7 τρόπους να βοηθηθούν οι γονείς στο σπίτι, να περάσουν ευχάριστα και δημιουργικά με τα παιδιά τους και να χρησιμοποιήσουν αυτόν το χρόνο παραμονής κάνοντας πράγματα που συνήθως δεν κάνανε με τα παιδιά ή επαναλαμβάνοντας δράσεις μέσα στο σπίτι για περαιτέρω bonding και δέσιμο με αυτά.

Η οικογενειακή θεραπεία στο χώρο της ψυχικής υγείας άρχισε να αναπτύσσεται, στα μισά του 19ου αιώνα (Κολέτση & Τράγου, 2014) και επικεντρώθηκε αποκλειστικά στην οικογένεια και στις σχέσεις των μελών της. Όμως από τα τέλη του 20ού αιώνα έως σήμερα, η οικογενειακή θεραπεία ως κλάδος της ψυχολογίας έχει διευρύνει τους στόχους της, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση και στην εμπλοκή εξω-οικογενειακών συστημάτων, ως εξίσου σημαντικών για την κατανόηση και την ερμηνεία του οικογενειακού συστήματος.