Ο Ερωτευμένος Πιγκουίνος

Ακρόαση άρθρου......

Εμφανίζονται ενίοτε ορισμένες ειδήσεις από μέρη μακρινά, οι οποίες έχουν την ιδιότητα να σε σπρώχνουν να σκεφτείς αλλιώς τη δική σου ζωή. Μια τέτοια είδηση που δημοσιεύθηκε, μιλάει για την περίπτωση ενός ερωτευμένου πιγκουίνου.

Μόνο που ο πιγκουίνος μας δεν ερωτεύτηκε μια πιγκουίνα, αλλά μια ζωγραφιά:

“Ο Γκρέιπ ήταν ένας 21χρονος πιγκουΐνος, ο οποίος ζούσε στον ζωολογικό κήπο Τόμπου στο Μιγιασίρο της Ιαπωνίας.

Η ζωή του Γκρέιπ άλλαξε νωρίτερα φέτος, όταν για τις ανάγκες μιας διαφημιστικής καμπάνιας τοποθετήθηκε μέσα στο κλουβί του ένα χάρτινο ομοίωμα μιας ανθρωπόμορφης πιγκουΐνου, της Χουλούλου.

Ο Γκρέιπ την ερωτεύτηκε παράφορα, μη φεύγοντας από το πλευρό της ούτε στιγμή και κάνοντας τις χαρακτηριστικές χειρονομίες που υποδηλώνουν πως ένας πιγκουΐνος θέλει να συνάψει σχέσεις με έναν άλλο.

Φωτογραφίες από το «ιδιαίτερο» ρομάντζο τους ανέβηκαν στο Ίντερνετ και αμέσως μαγνήτισαν τα βλέμματα όλων όσων ενημερώθηκαν για την ιστορία τους.

Όταν η διαφημιστική καμπάνια ολοκληρώθηκε, οι υπεύθυνοι του ζωολογικού κήπου αποφάσισαν να κρατήσουν το ομοίωμα στο κλουβί του, σεβόμενοι το «δέσιμο» που είχε αναπτύξει ενώ όταν, κατά τη διάρκεια ενός τυφώνα, αναγκάστηκαν να το αφαιρέσουν για λίγο, ο Γκρέιπ έπεσε σε κατάθλιψη. Ο Γκρέιπ άφησε τελικά την τελευταία του πνοή δίπλα στο αγαπημένο του ομοίωμα, βυθίζοντας σε θλίψη χιλιάδες Ιάπωνες φίλους του”

Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Την απόδειξη ότι δεν είμαστε τα μόνα πλάσματα στη γη που ερωτευόμαστε εικόνες και ζωγραφιές.

Πιστεύετε ότι διαφέρει το να ερωτευτείς κυριολεκτικά ένα χάρτινο ομοίωμα, από το να ερωτευτείς ένα προσωπείο ανθρώπου που τον φαντάστηκες κάπως ενώ είναι αλλιώς.

Ο Μπέρτολτ Μπρέχτ, σε μια από τις θρυλικές “Ιστορίες του κ.Κόινερ”, είχε γράψει:

“Τι κάνετε όταν αγαπάτε έναν άνθρωπο;" ρώτησαν τον κύριο Κ.
"Του φτιάχνω ένα σκίτσο" είπε ο κύριος Κ. "και φρντίζω να του μοιάζει"
"Ποιο; Το σκίτσο;"
"Όχι, ο άνθρωπος", είπε ο κύριος Κ.

Μήπως τώρα ξεκαθαρίζει λίγο η σύνδεση; Ας δούμε κάτι ακόμα. Ο Μπαλζάκ, στη μικρή αλλά βαθύτατα στοχαστική νουβέλα του “Το άγνωστο αριστούργημα” -έχει γυριστεί και ταινία παλιότερα από τον Ζακ Ριβέτ με τίτλο “Η ωραία καυγατζού”, περιέγραψε τον αγώνα ενός σπουδαίου ζωγράφου -του Μέτρ Φρενχόφερ- με τον εαυτό του, ώστε να ζωγραφίσει το ομορφότερο πορτρέτο μιας γυναίκας .

Ωσπου η τελειομανία του Μέτρ τον οδηγεί στηυν καταστροφή του αριστουργήματός του, το οποίο απομένει μια μεγάλη μουτζούρα από την οποία διασώζεται ένα αριστοτεχνικά ζωγραφισμένο πόδι. 

Ας το σκεφτούμε λίγο: ο πιγκουίνος που ερωτεύτηκε τη ζωγραφιά, ο κ.Κ που σκιτσάρει ένα σκίτσο και προσπαθεί να κάνει τον άνθρωπο που αγαπάει να μοιάσει στο σκίτσο που έφτιαξε κι ο ζωγράφος που καταλήγει στη μουτζούρα έχουν ένα κοινό σημείο.

Ερωτεύονται μια εικόνα που δεν είναι πραγματική αλλά, θα λέγαμε, ενδεχόμενη. Μια εικόνα εξωραϊσμένη.

Συνεπώς δεν ερωτεύονται έναν άνθρωπο, ούτε προσπαθούν πραγματικά να αγαπήσουν το τέλειο. Ζουν  την προβολή ενός ιδανικού έρωτα και μιας μάταιης αναζήτησης.

Ο καθένας με τον τρόπο του καταλήγουν στην αντίφαση, στο ανέφικτο της μεταμόρφωσης μιας ιδέας σε πραγματική αγκαλιά. Δε ζωντανεύουν τις ζωγραφιές, αντίθετα πεθαίνουν γι αυτές.

Είπαμε, είμαστε οι αντιφάσεις μας. Αν θέλουμε όμως να μη σκαρώσουμε μουτζούρες και να παραμείνουμε ζωντανοί κι ερωτευμένοι πιγκουίνοι, είναι καλό να αγαπάμε πίσω απ την εικόνα.