Σύμφωνα με την επίσημη επιστημονική βιβλιογραφία και πρακτική ο ρόλος του συμβουλευτικού ψυχολόγου και του ψυχοθεραπευτή εναλλάσσονται κι αλληλοσυμπληρώνονται ανάλογα με τους θεραπευτικούς στόχους της ψυχολογικής θεραπευτικής παρέμβασης.

Όλοι μας είμαστε απόγονοι «τεμαχισμένων» ανθρώπων (δηλαδή γονέων που μεγάλωσαν μέσα από μια διαστρεβλωμένη έννοια αγάπης από τους δικούς τους γονείς). Κυρίως γι’ αυτό τον λόγο, μαθαίνουμε συνήθως ποιοί «είμαστε» μέσα από τον προβληματικό τρόπο που διαπραγματευόμαστε τις σχέσεις μας με τους άλλους μέσα από τις συγκεχυμένες συναισθηματικές μας εκδηλώσεις και συμπεριφορές.

Μου λένε, σου λένε, μας λένε, σου λέω: «Με πνίγει το δίκιο μου!...».
Μα, αν κάτι μας πνίγει κυριολεκτικά, είναι η απόλυτη αντίστασή μας στην αποδοχή της πιθανότητας να είμαστε εμείς τελικά οι άδικοι του παιχνιδιού!
Το εγώ δεν είναι σε θέση να αυτοσυγκροτηθεί ως υποκείμενο της αδικίας.

Η Μαρία, ήδη από τα λίγα λόγια που ανταλλάξαμε στο σύντομο τηλεφώνημα μας, μου φάνηκε πως ήταν ευάλωτη, εύθραυστη, «καρφωμένη» στο παιδικό της κομμάτι. Έδειχνε να φοβάται τον πραγματικό κόσμο, τον «ενήλικο» κόσμο των ανθρώπων. Ήρθε συνοδευμένη με τον άνδρα της στην πρώτη συνεδρία, τον οποίο άφησα να καθήσει μαζί μας στην αίθουσα.

Ένας απο τους μεγαλους εχθρούς του ανθρώπου είναι ο φόβος. Όσο λιγότερο φόβο έχει κανείς, τόσο περισσότερο υγεία και ψυχική αρμονία θα βιώνει στη ζωή του. Το ουσιαστικό πρόβλημα της ανθρωπότητας είναι να απαλλαγεί απ' τον φόβο. Όταν δεν νιώθεις φόβο για μια κατάσταση, τότε αυτή δεν μπορεί να σε βλάψει.