Οι έννοιες του “είμαι” και του “έχω” αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικούς τρόπους, με τους οποίους αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα, δύο διαφορετικές στάσεις ζωής. Η διαφορά αυτή μπορεί να κατανοηθεί και σε επίπεδο γλωσσικό.
Το ρήμα “είμαι” υποδηλώνει ότι έχω κάποια ιδιότητα π.χ Είμαι όμορφος. Το ρήμα”έχω” υποδηλώνει ότι η ενέργειά μου μεταβαίνει κάπου αλλού, έξω από μένα π.χ Έχω πολλά χρήματα.
Στην πρώτη περίπτωση το σημείο αναφοράς μου είναι ο ίδιος μου ο εαυτός, ενώ στη δεύτερη περίπτωση το κέντρο αναφοράς μετατίθεται στον έξω κόσμο( έχω κάτι).
Στη σημερινή πραγματικότητα ,δυστυχώς, έχουμε φτάσει στο σημείο το “έχω” να καθορίζει το “είμαι”, πράγμα που σημαίνει ότι όσα πιο πολλά “έχω” τόσο πιο πολύ “είμαι”. Έχουμε αναγάγει την απόκτηση υλικών αγαθών σε αυτοσκοπό. Έχουμε θεοποιήσει την ύλη σε τέτοιο βαθμό που να μας καθορίζει και μέσα σ’αυτόν τον άκρατο υλισμό έχουμε χάσει την πραγματική ουσία του “είμαι”
Ας ξεκινήσουμε να σκεφτόμαστε περισσότερο τι θέλουμε να “είμαστε” και όχι τι θέλουμε να “έχουμε” αποδίδοντάς μας περισσότερο ποιοτικά χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα: θέλω να “είμαι” υγιής, ευτυχισμένος, χαρούμενος, δίκαιος, έντιμος, ευγενικός κ.α.
