Τα παιδιά μου θα είναι πάντα η αρχή και το τέλος μου. Ζώ και αναπνέω για κείνα για τα όνειρά τους. Τώρα που άνοιξαν τα φτερά τους και πετούν δικαιωματικά βέβαια γιατί κι εγώ αυτό είχα κάνει στην ηλικία τους τώρα νιώθω άδεια , κενή και οτιδήποτε μου συμβαίνει το περνώ στο δεκαπλάσιο διότι δεν έχω την δύναμη πια να το παλέψω.
Δέν ξέρω αν αυτό είναι κατάθλιψη αλλά εγώ αυτό βιώνω.
Είναι το σύνδρομο της άδειας φωλιάς..εγώ…για μένα ήταν η αρχή βαριάς κατάθλιψης..μαζί με κάποια άλλα οδυνηρά προβλήματα στους γονείς μου..με Ανοια…έκανα αρνητικά σενάρια…ότι είμαι άχρηστη πια..κι έχασα ένα χρόνο από τη ζωή μου…ευτυχώς είχα φίλος και συγγενείς που με κατηύθυναν να ζητήσω βοήθεια ψυχιάτρου..και συνήλθαν γρήγορα με φαρμακευτική αγωγή..Τώρα είμαι μια ευτυχισμένη γιαγιά 54 ετών μαθαίνω τέννις και πηγαίνω για μπάνιο και είμαι εγώ καλά και οι γύρω μου