Παρά τις προόδους που έχουν γίνει στο επίπεδο εξισορρόπησης εργασιακής και οικογενειακής ζωής, οι γυναίκες εξακολουθούν να νιώθουν μια πίεση να κυνηγήσουν φιλοδοξίες και επιθυμίες τους. Συχνά, εγκαταλείπουν τα σχέδιά τους, προς χάρην της φροντίδας ατόμων στο περιβάλλον τους, των παιδιών, των γονέων τους.
Οι γυναίκες αυτές νιώθουν αποκαρδιωμένες, θυμωμένες αλλά αυτό τον θυμό τον καταπιέζουν, τον ενδοβάλλουν με αποτέλεσμα να νιώθουν θλίψη, έλλειψη ενέργειας, σωματικά συμπτώματα και να εγκαταλείπουν την αυτοφροντίδα τους.
Λένε πως δεν θέλουν ενώ καταβάθος χρειάζονται κάποιον να τις ακούσει, να σκύψει στο μέρος τους και να τους πει “Μπορείς”, αντί να ακούνε τον εσωτερικό αυστηρό κριτή.
