Πάσχω από σχιζοφρενεια και ειμαι μόνος (έχω όμως τα αδέρφια μου) από τότε που γύρισα από σπουδές , ναι κατάφερα να σπουδάσω και την τελείωσα την σχολή και πρέπει να είμαι περήφανος γι’ αυτό (με 3 φορές στην πίεση (ψύχωση) ).
Ακόμα έχω όνειρα όμως Θέλω να νιώσω όμορφα συναισθήματα και να τα μοιραστώ με άλλους , θελω να έχω ποιοτικές και ειλικρινείς σχέσεις, θελω να ερωτευθώ ξανά, θέλω να βρω δουλειά που να υπάρχει δικαιοσύνη και αξιοκρατία και να μην τρώγονται σαν τα κοράκια οι συνάδελφοι αλλά να υπάρχει αλληλεγγύη, κατανόηση και να φέρονται με σεβασμό….
Αλλά, όλα αυτά τα δικαιούται ένας φτωχός σχιζοφρενής? Τι πλέμπα που πέφτει στην αυτό λύπηση θα πείτε, όπως μου έλεγε να λέω και η συγχωρεμένη η μητέρα μου
ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ, θα σας πω!
ΥΓ : Εσείς οι ψυχολόγοι μην μου πείτε ότι βάζω ταμπέλες. Υπάρχουν, το θέμα είναι να σπάσουν όπως και το στίγμα!
