Ζω με διατροφική διαταραχή τα τελευταία τουλάχιστον 10 χρόνια.
Πρόσφατα αισθάνθηκα τυχερή βλέποντας έναν ναρκομανή.
Το ίδιο σκέφτηκα όταν είδα μια νεαρή κοπέλα αλκοολική.
Είπα ευχαριστώ που τα τραύματα μου τα πολεμάω μέσα από το φαγητό και όχι με κάτι που σιγά σιγά θα με σκότωνε χωρίς αμφιβολία.
Ένας εθισμός είναι κ το φαγητό σαν όλα τα άλλα. Απλά λιγότερο καταστροφικό από όλα τα υπόλοιπα ( αναφέρομαι σε υπερφαγια και όχι ανορεξία).
Αλλά ο ίδιος πόνος, η ίδια έλλειψη με οδηγεί κ εμένα να φάω, αλλά κ τον ναρκομανή να πάρει την δόση του και τον αλκοολικό να πιει κ άλλο ένα ποτηράκι.
Κάνω ψυχοθεραπεία και προσπαθώ να πολεμήσω τους δικούς μου δράκους. Να γίνω φίλη με αυτήν την σαύρα που υπάρχει στό κεφάλι μου και μου λέει πως δεν αξίζω, πως είμαι λίγη, μικρή και ασήμαντη, πως δεν μπορεί κάποιος να με αγαπά, πως όλα τα έχω κάνει λάθος, και άλλα πολλά.
Βλέπετε δεν σταματάει η γ@μοσαυρα.
Εύχομαι όλοι εμείς να τα καταφέρουμε, να ζήσουμε, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε τόσο πολύ που θα γεμίσουμε όλα τα κενά αυτού του κόσμου. Και οποιαδήποτε γ@μοσαυρα τολμήσει να μιλήσει, να ντραπεί κ μόνο που θα το σκεφτεί.
* Σχετικά άρθρα στο PSYCHOLOGY.GR για: Διατροφικές Διαταραχές
