Συχνά ξεχνάμε τον εαυτό μας… Τον αμελούμε… Τον παραμελούμε… και εστιάζουμε στους άλλους…
Οι άλλοι γίνονται το αντικείμενο του μόνιμου ενδιαφέροντός μας… Και συνήθως προσδοκάμε… Προσδοκάμε από τους άλλους ότι θα αλλάξουν… Σαν να θέλουμε να γίνουν κάτι που εμείς θέλουμε ή χρειαζόμαστε…
Άραγε όμως, εκείνοι μπορούν να γίνουν έτσι, θέλουν;
Νοιαζόμαστε λοιπόν για τον σύντροφό μας, την σύντροφό μας, φροντίζουμε, δίνουμε, εκφραζόμαστε… Και περιμένουμε…
Και συχνά δεν έρχεται αυτό που περιμένουμε… Ή έρχεται σε διαφορετικό βαθμό, με διαφορετικό τρόπο…
Ίσως γιατί περιμένουμε από τους λάθος ανθρώπους, ίσως γιατί μπαίνουμε στη διαδικασία να εστιάζουμε μόνιμα στους άλλους…
Θα πρέπει όμως να θυμάσαι κάτι… ότι δεν μπορείς MONO εσύ να νοιάζεσαι..
Οι σχέσεις είναι διάδραση
Οι σχέσεις είναι αμφίδρομες… Οι σχέσεις χρειάζονται δύο για να λειτουργήσουν…
Και ούτε πρέπει να προσπαθείς να πείσεις… Γιατί οι σχέσεις δεν χρειάζονται πειθώ…
Δεν πρέπει να πείσεις τον άλλον για να νοιαστεί για σένα, δεν πρέπει να πείσεις τον άλλον για να γίνει εκφραστικός ή να σου δείξει το ενδιαφέρον του και τα συναισθήματά του, γιατί με αυτό τον τρόπο ο άλλος θα νιώθει καταπιεσμένος και εσύ θα ζητάς μόνιμα και συχνά θα νιώθεις ενοχικά που ζήτησες (για άλλη μία φορά).
Να θυμάσαι ότι οι σχέσεις είναι αποδοχή του άλλου γι’αυτό που είναι…
Μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες που άκουσα τα τελευταία 20 χρόνια.