Όταν δεν σου έχει επιτρέψει το οικογενειακό σου περιβάλλον να ζητάς ούτε το παραμικρό για να ικανοποιήσεις μια ανάγκη σου στην τρυφερή παιδική σου ηλικία, είναι πολύ δύσκολο να κάνεις όνειρα κι ακόμα πιο δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο να τα πραγματοποιήσεις.
Έτσι φτάνεις σε μια “ώριμη” ηλικία νιώθοντας κάπως σαν ανάπηρος, γιατί δεν ξέρεις τί θέλεις. Δεν αντέχεις να πας κόντρα στους οικείους σου και να υποστηρίξεις τις πραγματικές επιλογές σου. Συμβιβάζεσαι με ό,τι οι άλλοι θεωρούν σωστό για σένα και καταβυθίζεσαι στην κατάθλιψη. Διακατέχεσαι από παντελή έλλειψη αυτοεκτίμησης και νιώθεις απόλυτα αδύναμος να τα βάλεις με τα “θηρία” γύρω σου. Αποφεύγεις κάθε σύγκρουση υποχωρώντας συνεχώς.
Στην ουσία δεν ζεις.
Η λύση βρίσκεται στο να αλλάξεις τις πεποιθήσεις που έχουν καταγραφεί μέσα σου. Να αρχίσεις να σέβεσαι να εκτιμάς τον εαυτό σου. Να πάρεις την ευθύνη του εαυτού σου και να πορευτείς με πίστη στο δρόμο που ανοίγεται μπροστά σου. Χωρίς αναισθητικά (εθισμούς κάθε τύπου). Κάντο κι ας φοβάσαι.
Η κρυμμένη σου δύναμη θα φανερωθεί και θα σε ενισχύσει. Κάνε λάθη και συνέχιζε μέχρι το τέλος. Ζήσε και άσε τους άλλους να ζήσουν.
Καταπληκτικό .. ήταν σαν να το γράψατε για εμένα !
Θέλει φυσικά πολύ δουλειά για να αλλάξεις πεποίθηση.
Σαν “παιδί” που κρυβω καλά μια μια κατάθλιψη είναι δύσκολο .. φυσικά όχι ακατόρθωτο .