Πόσο εύκολα βγάζουμε συμπεράσματα εμείς οι άνθρωποι. Μας αρέσει να υποβαθμίζουμε τους γύρω, με την κρυφή ελπίδα ότι θα νιώσουμε ανώτεροι. Πόσο γελοία κοινωνία, ευνουχίζουμε ψυχές πριν ακόμα μάθουν να μετράνε, και περιμένουμε εκείνοι οι άνθρωποι να βγουν εγκεφαλικά υγιείς. Ο χρόνος ωρίμανσης της κάθε ψυχής δεν έχει κανέναν συγχρονισμό με το είδος ζωή που εξελίσσεται εδώ και αιώνες πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.
Προσπαθούμε να περιορίσουμε την εγκεφαλική δραστηριότητα των ανθρώπων, και όταν έρθει η στιγμή να βγει στην κοινωνία, τον κρίνουμε για τον τρόπο σκέψεις, συμπεριφοράς και οτιδήποτε άλλο. Όλοι μας από την στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι την τελευταία μας ανάσα, προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στα δεδομένα της κάθε κοινωνίας. Κανείς όμως δεν έχει σκεφτεί πως ένας ενήλικας έφτασε να είναι όπως είναι. Κανείς δεν ξυπνάει μια μέρα και διαλέγει να γίνει εγκληματίας, κανείς δεν ξυπνάει ένα πρωινό και λέει σήμερα θα γίνω δολοφόνος, κανένας δεν λέει εκεί που τρώει το κολατσιό του, σήμερα θα πηδήξω από μια ταράτσα.
Καθώς μεγαλώνουμε ασυνείδητα γεμίζουμε το μέσα μας με καταστάσεις που δεν λύθηκαν στην ώρα τους, και αργότερα ξεχύνονται ύπουλα στο παρών και τα κάνουν όλα άνω κάτω.
Ένα παιδί, που προφανώς και ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του παιδί αφού έτσι τον μάθανε, πέρα από την απόλαυση της ημέρας του, δεν παιδεύει το μυαλό του με άλλο είδος σκέψεων.
Κανένα παιδί όταν ζει σε ένα άσχημο οικογενειακό περιβάλλον, δεν φαντάζεται εκείνη την στιγμή, πως μπορεί όλη αυτή η κατάσταση να επηρεάσει την ζωή του αργότερα. Μέχρι την ενηλικίωση του ο άνθρωπος μαζεύει τόσες συμπεριφορές και σκέψεις που θα μπορούσε να γεμίσει μισή βιβλιοθήκη. Όλα εκείνα αφήνουν με τον τρόπο τους ένα σημάδι που αργότερα θα το προβάλει ο εαυτός μας, σε καταστάσεις που δεν θα ξέρουμε ούτε εμείς οι ίδιοι από πού προέκυψαν.
Συναντάμε κατά καιρούς ανθρώπους κρύους και απόμακρους, και γελοιοποιούμε τον τρόπο τους χωρίς να ξέρουμε την αιτία του αποτελέσματος. Τα παιδικά τραύματα είναι εκείνα που εν τέλει μας κάνουν αυτό που είμαστε αργότερα στην ζωή μας, και ας μην το καταλαβαίνουμε. Ότι παίρνει ο καθένας σαν παιδί εκείνο γίνεται στην συνέχεια.
Η ειρωνεία σε αυτό είναι ότι πολλοί άνθρωποι λόγο της δύσκολης παιδικής ηλικίας ορκίζονται ότι σαν ενήλικες δεν θα χειριστούν τα παιδιά τους με τον ίδιο τρόπο και καταλήγουν να κάνουν ακριβώς το ίδιο. Η κοινωνία όσο και αν φαίνεται ότι αλλάζει, είναι σαν μια παγίδα, φαίνεται διαφορετικοί αλλά οι άνθρωποι είναι ίδιοι.
Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει όταν μέσα τους οι άνθρωποι παλεύουν με τους ίδιους δαίμονες αιώνες τώρα, χωρίς καμιά επιτυχία.
Όταν καταστρέφεις μια παιδική ψυχή μην περιμένεις αργότερα να ανοίξουν οι πύλες του παραδείσου, όταν εσύ τον έμαθες πρώτα τι είναι η κόλαση.
Πολύ καλό άρθρο
Ο λόγος που δεν έκανα παιδιά!