Ο ήχος της χειροπέδας

Έχω δικαίωμα στις σκέψεις μου, στα συναισθήματά μου, μπορώ να μιλάω πλέον με μένα, το μυαλό μου, την ψυχή μου. Εξάλλου, αυτό μόνο μου έχει απομείνει και δεν μπορεί να μου το στερήσει κανένας και τίποτα!

Ο Δημήτρης Ελεύθερος (ψευδώνυμο) γράφει με την τριπλή ιδιότητά του ως χρήστη (και εμπόρου) ναρκωτικών, ως βαρυποινίτη που πέρασε σχεδόν όλη την ενήλικη ζωή του στα περισσότερα σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας, και ως ανθρώπου που αποφάσισε ν' αλλάξει ζωή και μετά από τόσων χρόνων αλόγιστη χρήση ηρωίνης και κόκας είναι πια τεσσεράμισι χρόνια "καθαρός". Γράφει για να "σώσει την ψυχή του" σε μια πολύ ενδιαφέρουσα δημόσια εξομολόγηση που σπανίως κρύβει λόγια, ενώ συχνά φανερώνει και ονόματα. Η παραμύθα, το νταλαβέρι, η Τουρκία, η Ινδία, η Ολλανδία ως σταθμοί χρήσης και διακίνησης, η είσοδος στο χώρο της παρανομίας, ο βαρύς ήχος της χειροπέδας και ακολούθως οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι, οι δικαστές, οι ψυχίατροι, οι συγκρατούμενοι, οι επισκέτες, οι ρουφιάνοι, η μάνα, η κοινωνία... περνούν μέσα από τις σελίδες του με ξεχωριστή αμεσότητα και ζωντάνια. Και συνάμα οι σκέψεις που παίρνουν τη μορφή επινοήσεων, τεχνασμάτων, ψευδαισθήσεων, τύψεων και καμιά φορά μιας ιδιαίτερα κριτικής εγρήγορσης, δένουν την αφήγηση σε μια ιστορία με συνοχή και σκοπό. Όχι τόσο για τα βάσανα που πέρασε, όχι τόσο για το ενδιαφέρον του υποκόσμου και την έλξη που γεννά το κακό, όσο για τη δύναμη του ήρωα να μην καταβληθεί αλλά να χαράξει μια αυτόνομη δική του πορεία, για αυτή την αφήγηση αλλαγής πορείας που μοιάζει με θαύμα, το ογκώδες βιβλίο του Δημήτρη Ελεύθερου, θεωρείται πολύ ενδιαφέρον.
Το βιβλίο αυτό περιγράφει τη ζωή του, τη διαδρομή του στον κόσμο των ναρκωτικών, της παραβατικότητας και της φυλακής, καθώς και την απεξάρτησή του και την κοινωνική του επανένταξη. Από το 2005 έως και σήμερα είναι καθαρός.