Ο χορός των θαυμάτων: Τα μεγάλα ταξίδια στα μικρά βήματα

Από τη στιγμή που γεννιόμαστε, συμμετέχουμε στον "χορό των θαυμάτων" του κόσμου μας, ανεξάρτητα από το πώς και γιατί.
Γινόμαστε μέρη ενός παιχνιδιού χωρίς ημίχρονα, που άλλοτε μας φαίνεται απολαυστικό και άλλοτε σαν ένα κακόγουστο αστείο. Και πάντα προχωρούμε. Άλλοτε τρέχοντας, άλλοτε περπατώντας. Συχνά πάμε ψηλαφιστά. Μάλιστα, κάποιες φορές (μάλλον σπάνια) επιτρέπουμε μιαν ανάσα. Άλλοτε, απολαμβάνουμε τις εκπλήξεις του τοπίου και άλλοτε αναζητούμε πανικόβλητοι την επόμενη στροφή - μήπως και φανεί κάτι οικείο.

Όποτε όμως καταφέρνουμε να σκύβουμε ευλαβικά στα μικρά μας βήματα, βλέπουμε έκπληκτοι ότι στο κάθε βήμα μας φωλιάζει κιόλας ολόκληρο το μεγάλο μας ταξίδι μέχρι τώρα, αγκαλιάζοντας όλες τις πιθανές του διακλαδώσεις προς ένα παλλόμενο αύριο, πρόθυμο να δοκιμάσει (μόνο να δοκιμάσει) να πάρει το τελικό σχήμα που επιλέγουμε.

Η κόκκινη κλωστή αυτού του οδοιπορικού, ξεκινά από τη φυσική πραγματικότητα που όλοι μας μοιραζόμαστε. Τυλίγεται γύρω από το θαύμα της προσωπικής εμπειρίας. Διαπερνά σαν μάτια βελόνας διάφορα ερωτηματικά περί "Εαυτού" και του σιωπηλού του συνεταίρου, της Σκιάς. Αγγίζει απαλά μερικά αναπόδραστα γνωρίσματα κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, σκιτσάρει στο κενό το πρόσωπο του Άλλου και χάνεται μέσα στην ομίχλη του "εμείς".

Η πληροφορία είναι πλούσια, τεκμηριωμένη και πυκνή, όμως οι προθέσεις καθόλου "διδακτικές": το βιβλίο δεν απευθύνεται στον "ειδικό" και ο αναγνώστης δεν χρειάζεται καμία απολύτως προηγούμενη σχετική γνώση για να γυρίσει τις σελίδες του - οι οποίες απέχουν συνειδητά από το ποπ ύφος της "ψυχολογίας" για όλους.
Το κλίμα δεν είναι ψυχοθεραπευτικό ή καθαρά ψυχολογικό ή φιλοσοφικό, αλλά κυρίως διάχυτων "υπαρξιακών" διαθέσεων. Τα άφθονα αποσπάσματα ποιητικού και πεζού λόγου, κάνουν κάπως πιο "βιωματική" την ανάγνωση, δημιουργώντας ένα "άλλο" κείμενο, ένα "υπο-κείμενο".

Ένα βιβλίο - "εγχειρίδιο" και ένα βιβλίο για τους λαβυρίνθους της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ένα βιβλίο που σκοπεύει, παρά το αρχικό σοκ που πιθανά παράγει ο χάρτινος όγκος του, να συναντήσει πολλούς συνταξιδιώτες: οποιονδήποτε ελκύεται από την υπαρξιακή περιπέτεια όλων όσων κατοικούμε σ' αυτήν τη γη, οποιονδήποτε εργάζεται σε ατομικό ή ομαδικό πλαίσιο με άλλους ανθρώπους, ανήσυχους επαγγελματίες και σπουδαστές που κινούνται στους χώρους της ψυχολογίας ή της ψυχοθεραπείας - και βέβαια κάθε άλλον ενδιαφερόμενο.

Φτάνοντας να γράψω τον Επίλογο, εξακολουθώ να νιώθω την ανάγκη να υποκλίνομαι με σεβασμό στο Μέγα Άγνωστο· κι επιπλέον, να παρακαλώ ακόμη πιο θερμά, με κάθε μου κύτταρο και κάθε μέρα, να έχω δύναμη να καλωσορίζω, με τη σοφία της ευγνωμοσύνης και την αστραπή της παιδικής λαχτάρας, το θαύμα της καινούριας μέρας που ξημερώνει. Αμήν, από τα άδυτα του ναού της σημερινής μέρας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)