Πέντε ψυχαναλυτές μιλούν για τη σχέση ψυχανάλυσης και ψυχαναλυτικής ψυχοθεραπείας

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, στον "Πολιτικό" για τη φροντίδα της ψυχής είναι απαραίτητη η γνήσια, καθαρή επιστημονική γνώση, αλλά χρειάζεται, για την επιμέλεια των αμέτρητων ατομικών παραλλαγών, και η προσωπική τέχνη, κατά το παράδειγμα του υφαντουργού, ο οποίος ξέρει να διαπλέκει αρμονικά τις αντίρροπες τάσεις.

Ο Φρόυντ λέει, το 1910, ότι η ψυχαναλυτική τεχνική δεν είναι ίδια για τη θεραπεία κάθε νεύρωσης, αφήνοντας να εννοηθεί ότι για κάποιες ψυχικές δομές ή για ορισμένες φάσεις της θεραπείας είναι απαραίτητη μια πιο ενεργητική, ενισχυτική παρουσία εκ μέρους του ψυχαναλυτή, τουλάχιστον μέχρι να υποχωρήσουν κάποιες άμυνες που δεν επιτρέπουν την αναλυτική πρόσβαση.

Με αυτή την αφετηρία, τίθεται το ερώτημα των σχέσεων της ψυχανάλυσης με μια από τις σύγχρονες παραλλαγές της: την ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία.
Ο ψυχαναλυτής, σύγχρονος υφαντουργός-πολιτικός, οφείλει να διαθέτει τη σφαιρική γνώση αλλά και την τέχνη να αρθρώνει, μέσω του νοήματος, αντκρουόμενα και ασυνείδητα στοιχεία, σε μια μοναδική κάθε φορά συνάντηση με κάποιον θεραπευόμενο, επιλέγοντας κάποια μορφή θεραπευτικής προσέγγισης.

Πέντε ψυχαναλυτές, μέλη της Ελληνικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας, διατρέχουν τις σχέσεις ανάμεσα στην ψυχανάλυση και την ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία, αναψηλαφώντας τα κοινά τους σημεία, τις διαφορές τους, τη συμπληρωματικότητά τους, με γνώμονες πάντα τόσο τη συνοχή και συνέπεια της ψυχαναλυτικής προσέγγισης, όσο και τη μοναδικότητα του υποκειμένου.