Κοιμήθηκα με τα μαλλιά μου μέσα σ' ένα άδειο κουτί πίτσας

Η προσπάθεια να είναι κανείς φυσιολογικός.
Και μπουκάλια νερό, γιατί το νερό βοηθάει.
Η ζωή ενός ανθρώπου που τρώει μόνο τρία φιστίκια. Και ενός ανθρώπου που τρώει έξι πίτσες.
Του ίδιου ανθρώπου.
Κρυμμένα τσιπς σε τσάντες, νερό και φιστικοβούτυρο στα μαλλιά.
Ανορεξία, βουλιμία, χιούμορ, σαρκασμός και ένας πορτοκαλής γάτος.

Νευρική ανορεξία και βουλιμία.
Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Στην εποχή της παντοκρατορίας της εικόνας, οι διατροφικές διαταραχές απασχολούν ολοένα και περισσότερο κόσμο.
Ένας δυνατός και θαρραλέος μονόλογος για ένα πρόβλημα που, παρά την έκτασή του, παραμένει ταμπού.


Πρόκειται για ένα κείμενο -αλλά και μια θεατρική παράσταση- που είναι εξαιρετικά διαφωτιστικό και ειλικρινές για τη βασανιστική ψυχολογική κατάσταση που βιώνουν μια σημαντική μερίδα νεαρών κατά κανόνα ατόμων, συνηθέστερα γυναικών.

Προσφέρει αληθινή συγκίνηση, αλλά και σημαντικές πληροφορίες για το δράμα που ζουν και που μπορεί να αποδειχθεί πολλαπλά χρήσιμο σε διάφορες ομάδες αναγνωστών ή θεατών. Σε πάσχοντες, για να διαπιστώσουν πώς μοιράζονται τα βιώματά τους με άλλους που έχουν την τόλμη να τα περιγράφουν και να τα εκθέτουν· στους οικείους και φίλους τους, για να τους ευαισθητοποιήσουν ενημερώνοντάς τους για πτυχές ακατανόητων αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών· και σε κάθε άλλο ευαισθητοποιημένο και προβληματιζόμενο αναγνώστη-θεατή που πιστεύω πως θα το εκτιμήσει και θα το απολαύσει.