Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια

Σε μια εποχή όπου η προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων αναδεικνύεται σε καίριο ζήτημα, η προστασία των παιδιών από την κακοποίηση δεν μπορεί να παραμελείται. Το ζήτημα δεν σπανίζει καθόλου στη χώρα μας, όπου μάλιστα συχνά θεωρείται ως μέσο «πειθαρχίας», «νουθεσίας» ή ακόμα και «παιχνιδιού».

Την ευαισθητοποίηση και κινητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας έχει στόχο το νέο βιβλίο της Β. Πρεκατέ «Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο & στην οικογένεια».

Η συγγραφέας, εκπαιδευτικός-ψυχολόγος με μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο, ασχολείται εθελοντικά εδώ και πολλά χρόνια με την προστασία του παιδιού. Έχει μάλιστα ιδρύσει το μη κερδοσκοπικό σωματείο ΜΕΝΤΟΡΑΣ, που δραστηριοποιείται στην πρόληψη της παιδικής κακοποίησης και του σχολικού εκφοβισμού.

Στην κατεύθυνση αυτή συμβάλλει και το παρόν βιβλίο, αντλώντας παραδείγματα από τη σύγχρονη πραγματικότητα, επισημαίνοντας εσφαλμένες αντιλήψεις και πρακτικές και προτείνοντας τρόπους δράσης.

Βασική του θέση είναι η αναγκαιότητα ανάληψης ευθύνης από τον καθένα για την πρόληψη της κακοποίησης κάθε παιδιού.

Μόνον η μαζική αντίσταση και η συμμετοχή του κοινωνικού συνόλου, τονίζει η συγγραφέας, θα οδηγήσει στον περιορισμό του φαινομένου.

Παίρνοντας αφορμή από πραγματικές, σύγχρονες, ανέκδοτες μαρτυρίες, το βιβλίο παρέχει πληροφορίες και συστάσεις για την πρόληψη και αντιμετώπιση της παιδικής κακοποίησης και του σχολικού εκφοβισμού.

Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην οικοδόμηση της αυτοεκτίμησης, που θωρακίζει το παιδί ενάντια στη θυματοποίηση από ενήλικες και ανηλίκους, καθώς και στην εκμετάλλευσή του από άλλους αργότερα στη ζωή του.

Μέσα από μια επιστημονική περιγραφή των διάφορων μορφών κακοποίησης, το κείμενο προτρέπει σε δράση, που μπορεί να εκδηλωθεί με απλές ή πιο σύνθετες πράξεις.

Λίγες λέξεις, ένα τηλεφώνημα, ή η δραστήρια συμμετοχή σε ομάδες προστασίας παιδιών, μπορούν να αλλάξουν τη ζωή ενός παιδιού, να το ανακουφίσουν και να του προσφέρουν ελπίδα.

Το βιβλίο αυτό προσφέρει πολύτιμα εργαλεία σε όσους έρχονται σε επαφή με το κακοποιημένο παιδί: γονείς, συγγενείς, κοινωνικούς λειτουργούς, δάσκαλους, ιατρούς, νοσηλευτές. Η αξιοποίησή του ίσως συμβάλλει στην ανατροφή ψυχικά και κοινωνικά υγιέστερων νέων ανθρώπων, στη συνολική βελτίωση της κοινωνίας.