Πίσω από ένα γελαστό προσωπείο ο άνθρωπος συχνά αποκρύπτει τη μελαγχολία του, εφόσον η σύγχρονη κοινωνία απορρίπτει τον απαισιόδοξο, τον ηττημένο και προβάλλει ως πρότυπο τον νικητή.
Στο βιβλίο αυτό ο Ζωρζ Μινουά καταγράφει τα πολλά πρόσωπα και ονόματα της κατάθλιψης, αναζητώντας την στο παρελθόν και στο παρόν σε κείμενα φιλοσόφων, ποιητών, συγγραφέων, σε έργα ζωγράφων, στην ψυχανάλυση: άχθος της ζωής, μελαγχολία, θλίψη, ακηδία, απόγνωση, απαισιοδοξία, μηδενισμός, πλήξη, κατάθλιψη. Oι έννοιες διαφέρουν, βέβαια, αλλά έχουν έναν κοινό παρονομαστή: τη δυσφορία του να είσαι άνθρωπος.
Από τον Όμηρο και τον Λουκρήτιο μέχρι τον Σοπενχάουερ, λεγεώνες λαμπρών στοχαστών ανέλυσαν αυτή τη δυσφορία. Από τον Αριστοτέλη μέχρι τον Ντοστογιέφσκι, τον Τολστόι και τον Πόε, πολλοί τη θεώρησαν ως κατ' εξοχήν ιδιοσυγκρασία των "μεγάλων ανδρών". Από τον Αισχύλο, τον Σαίξπηρ, τον Γκαίτε, τον Μυσσέ και τον Μπωντλαίρ μέχρι τον Σιοράν, η δυσφορία αυτή ενέπνευσε τους μεγαλύτερους δημιουργούς της δυτικής παιδείας.
Σήμερα ο πολιτισμός μας προσφέρει σε πολλούς τα μέσα να κάνουν τα πάντα, αλλά χωρίς να γνωρίζουν το γιατί. Η Δύση ζει την εποχή της κατάθλιψης.

"Μετά την απομάγευση του κόσμου, που αποκάλυψε πανηγυρικά όλους τους μύθους και όλες τις αυταπάτες, το άτομο στέκεται πάλι μόνο, ατενίζοντας το κενό. Τώρα πια την κοινωνία δεν την απειλούν οι επαναστάτες αλλά οι καταθλιπτικοί".

ΖΩΡΖ ΜΙΝOΥΑ