Ένας τρόπος να υπάρχουμε

Την επόμενη μέρα εκφράστηκαν κάποια πολύ συγκινητικά συναισθήματα, και η ομάδα έκανε παύση για αρκετή ώρα χωρίς να μιλά. Η Αν τελικά έσπασε τη σιωπή με μερικά ιδιαίτερα πνευματικά ερωτήματα - απόλυτα λογικά, αλλά κατά κάποιο τρόπο καθόλου κατάλληλα σε σχέση με αυτό που συνέβαινε. Ένιωθα, σε διαισθητικό επίπεδο, ότι δεν έλεγε αυτό που ήθελε να πει, αλλά δεν έδινε και κανένα στοιχείο σχετικά με το ποιο θα μπορούσε να είναι το αληθινό μήνυμα. Διαπίστωσα ότι ήθελα να πάω και να καθίσω δίπλα της, αλλά αυτό θα φαινόταν σαν τρελή παρόρμηση, αφού δεν ζητούσε βοήθεια με κανέναν εμφανή τρόπο.

Η παρόρμηση ήταν τόσο ισχυρή, όμως το διακινδύνευσα, διέσχισα το δωμάτιο και ρώτησα αν μπορούσα να καθίσω δίπλα της στον καναπέ, νιώθοντας ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να με απορρίψει. Μου έκανε χώρο, και αμέσως μόλις κάθισα κάτω όρμησε στην αγκαλιά μου, έριξε το κεφάλι της στον ώμο μου και ξέσπασε σε λυγμούς.

"Πόσο καιρό κλαις;" τη ρώτησα.
"Δεν έκλαιγα", απάντησε.
"Όχι, εννοώ πόσο καιρό κλαις μέσα σου".
"Οκτώ μήνες".

Απλώς την κράτησα σαν παιδί, μέχρι να υποχωρήσουν σταδιακά οι λυγμοί. Σιγά σιγά ήταν σε θέση να αναφέρει τι την προβλημάτιζε. Ένιωθε ότι μπορούσε να βοηθά τους άλλους, αλλά κανείς δεν μπορούσε να την αγαπήσει και συνεπώς κανείς δεν μπορούσε να τη βοηθήσει.

Έμπειροι θεραπευτές σήμερα συμφωνούν ότι η ουσιαστική πτυχή της θεραπείας, όπως την αντιλήφθηκε ο Rogers στις αρχές της σταδιοδρομίας του, είναι η θεραπευτική σχέση. Φυσικά, είναι απαραίτητο ο θεραπευτής να σχετίζεται με ουσιαστικό τρόπο με τον ασθενή - όσο πιο πολύ γίνεται ο θεραπευτής αληθινό πρόσωπο και αποφεύγει αυτοπροστατευτικές ή επαγγελματικές μάσκες ή ρόλους, τόσο πιο πολύ ο ασθενής θα ανταποκριθεί και θα αλλάξει προς μια εποικοδομητική κατεύθυνση. Φυσικά, ο θεραπευτής πρέπει να αποδέχεται τον ασθενή άνευ όρων και χωρίς να τον επικρίνει. Και, φυσικά, ο θεραπευτής πρέπει να εισέλθει ενσυναισθητικά στον προσωπικό κόσμο του πελάτη.
(Irvin Yalom)