Με λένε Αντώνη και είμαι ναρκομανής σε ανάρρωση

"Πάσχω από μία αρρώστια. Την αρρώστια του εθισμού. Τα κακά νέα είναι ότι η αρρώστια είναι θανάσιμη, ζει μέσα στο κεφάλι μου, με κυνηγάει να με σκοτώσει, και τα καλά νέα είναι ότι υπάρχει λύση. Άλλοι άνθρωποι γεννιούνται με προδιάθεση για καρκίνο, εγώ γεννήθηκα με τον εθισμό στο αίμα μου. Κολλάω με οτιδήποτε, έρωτες, φαγητό, ψώνια, ναρκωτικά, αλκοόλ. Κανείς δεν μπορεί να με σώσει, παρά η πίστη μου σε μια δύναμη ανώτερη από μένα. Ανάρρωση για μένα δεν είναι προορισμός. Είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας, ταπεινοφροσύνης, αποδοχής, συγχώρεσης, αγάπης, κατανόησης και υποτροπής ακόμα καμιά φορά. Ανάρρωση είναι ο σεβασμός και η αξιοπρέπεια. Ανάρρωση είναι η πραγματική ενηλικίωση, όχι αυτή της ηλικίας αλλά αυτή της ψυχής. Χρόνια μετά την επιστροφή μου στην Ελλάδα, αναπολώ... αναπολώ, μια ζωή χαραμισμένη, αναπολώ μια ζωή ξοδεμένη, και πενθώ αυτά που δεν έζησα αλλά και αυτά που ανώριμα πέταξα και που τα βρήκαν και τα χάρηκαν άλλοι. Έφυγε ο θυμός και έμεινε ολόγυμνος ο πόνος, παλιά δεν ήξερα τι να τον κάνω, πώς να τον διώξω, πώς να τον διαχειριστώ, με έμαθαν όμως, αν και πολλές φορές ξεχνάω και για λίγο ξεφεύγω και κινδυνεύω. Απλά πια έχω τα εργαλεία να το μαζεύω λίγο νωρίτερα, πιο ώριμα και με περισσότερη αξιοπρέπεια. Κατέστρεψα την υγεία μου, δεν έχω μύτη και κάθε ανάσα με πονάει. Δεν έχω όσφρηση, δεν κοιμάμαι καλά, αρρωσταίνω εύκολα, τα νεφρά μου δεν λειτουργούν καλά. Αλλά ζω, και κάθε λεπτό πάνω σε αυτή τη γη είναι επιτυχία για ανθρώπους σαν κι εμένα. Πολλές φορές το μόνο που θέλω είναι να "πιω", και να εξαφανιστώ για λίγο. Όμως, αν κάνω λίγο υπομονή, αν φανταστώ τη ζωή μου ως χρήστης, το συναίσθημα περνάει. Σήμερα έχω το δικαίωμα επιλογής που δεν είχα πριν".