Πιο πρόσφατα η επιστήμη άρχισε να διερευνά αυτό που οι αρχαίοι Θιβετιανοί αντιλαμβάνονταν ενστικτωδώς. Τη δεκαετία του 1980 ορισμένοι από τους ερευνητές που συμμετείχαν στη διαχρονική Μελέτη Φρέιμιγχαμ, ένα ερευνητικό πρόγραμμα που διήρκεσε εβδομήντα χρόνια και είχε ως αντικείμενο τις καρδιοπάθειες, επιχείρησαν να εξακριβώσουν αν το μέγεθος των πνευμόνων πράγματι σχετιζόταν με τη μακροζωία.

Το μέρος θύμιζε σκηνικό βγαλμένο από ταινία τρόμου: Η μπογιά στους τοίχους ήταν ξεφλουδισμένη και τα παράθυρα σκονισμένα, το φεγγαρόφωτο έριχνε ολόγυρα απειλητικές σκιές. Διάβηκα το κατώφλι της εισόδου, ανέβηκα τα σκαλοπάτια που έτριζαν και χτύπησα την πόρτα.

Αν κοιτάξουμε στο λεξικό, ο ορισμός της γκρίνιας είναι: «Η συνεχής έκφραση δυσαρέσκειας με αρνητικά σχόλια, χαρακτηρισμούς και παράπονα. Συνεχής διχόνοια, εριστική διάθεση».

Την άνοιξη του 1944 ήμουν δεκαέξι ετών και ζούσα με τους γονείς μου και τις δύο μεγαλύτερες αδερφές μου στην Κάσα της Ουγγαρίας. Παντού γύρω μας κυριαρχούσαν τα σημάδια του πολέμου και της προκατάληψης: Τα κίτρινα αστέρια που φορούσαμε στα παλτά μας.

«Αγνά είναι τα συναισθήματα που σας ανασυντάσσουν και σας ανυψώνουν ψυχικά. Μιαρό είναι το συναίσθημα που κυριεύει μόνο μία πλευρά της ύπαρξής σας και σας αλλοιώνει». Ράινερ Μαρία Ρίλκε